Ograniczany ciągle przez władze pruskie, a zwłaszcza faszystowskie, kult religijno-katolicki, zwłaszcza na terenach pogranicza sprawiał, że cześć Matki Najświętszej w Jej cudownym obrazie w Rokitnie ograniczała się coraz bardziej do odpustów, wierni którzy uzyskiwali szczególne łaski, starali się tych faktów nie ujawniać z obawy przed szykanami.

Rok 1945, zakończenie II wojny światowej, emigracja ludności niemieckiej głównie wyznania protestanckiego i przybycie ludności polskiej na tereny Ziemi Lubuskiej, Prałatury Pilskiej i Pomorza Zachodniego, spowodowały również zasadniczą zmianę w czci dla cudownego obrazu Matki Bożej Rokitniańskiej. Odnaleziony przez administratora apostolskiego ks. E. Nowickiego po zawierusze wojennej obraz cudowny został oddany najpierw do konserwacji, a następnie uroczyście przeniesiony do Gorzowa Wlkp. w dniu 14 sierpnia 1946 r. Rządca diecezji pragnął zintegrować ludność polską, która przybywała z różnych rejonów wschodniej Polski i z Polski centralnej, wokół właściwego Polakom etosu, jaką jest szczególna cześć dla Matki Syna Bożego.

Ks. Administrator pismem z dnia 18 lipca 1946 r. zarządził: "dla jak największego uczczenia Najświętszej Panienki i wyproszenia Jej macierzyńskiej opieki należy pielgrzymkę z cudownym obrazem Najświętszej Maryi Panny z Rokitna do Gorzowa w dniu 14 sierpnia br. uczynić pochodem godnym majestatu Królowej Korony Polskiej". Podczas całego dnia trwania pielgrzymki z Rokitna do Gorzowa cudowny obraz odbierał cześć we wszystkich miejscowościach, przez które wiodła trasa. W samym Gorzowie przez całą noc trwało czuwanie przed obrazem, a w samo święto Wniebowzięcia administrator ks. E. Nowicki dokonał aktu zawierzenia całej diecezji Niepokalanemu Sercu Maryi w Jej cudownym obrazie Rokitniańskim.

Po powrocie cudownego obrazu do Rokitna w podobnej procesji rozpoczęła się praca nad rozbudzeniem kultu cudownego obrazu przez ustanowienie nowego kalendarza odpustów i organizowanie systematycznych pielgrzymek. W dniu 10 marca 1947 r. ukazał się dokument, podpisany przez Administratora Apostolskiego na temat pielgrzymek do Rokitna. Autor wyjaśnia religijny sens pielgrzymek. Faktycznie w latach czterdziestych szczególnego znaczenia nabrał odpust z racji Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Przybywało na ten odpust do 20 tysięcy pielgrzymów z różnych rejonów diecezji. Ruch pielgrzymkowy został osłabiony przez zakazy administracyjne, które uniemożliwiały pielgrzymki piesze, a także autokarowe. Kroniki parafii Rokitno odnotowują jednak ciągle obecność pielgrzymów indywidualnych oraz w mniejszych grupach, a wielotysięczne z okazji głównego odpustu - 15 VIII i odpustu jesiennego - 8 IX.

Cdn.

Źródło: Gorzowskie Wiadomości Kościelne, 1989