Zamach terrorystyczny na Amerykę 11 września br. może być rozpatrywany
pod różnymi aspektami. Możemy nań spojrzeć także pod kątem szkód,
jakie wyrządził. Stosując pewne uproszczenia, możemy podzielić te
szkody na materialne i duchowe. Szkody materialne są dotkliwe, jednak
przy tak prężnej gospodarce amerykańskiej można je naprawić. Los
mojego konta emerytalnego, złożonego w akcjach średniego ryzyka,
może być w pewnym sensie obrazem sytuacji ekonomicznej po zamachu.
We wrześniu z sumy 15 tysięcy dolarów straciłem 2 tysiące. Zaś w
październiku zyskałem już 600. Przy stabilizującej się sytuacji z
pewnością te tendencje się utrzymają.
Inaczej sprawa wygląda, gdy myślimy o ludziach, którzy
stracili swe życie w tym zamachu. Jest to wielka tajemnica, którą
dzisiaj staramy się zrozumieć, stając w modlitewnej postawie przed
obliczem Boga. Trudno też ocenić rozmiar duchowego cierpienia tych,
którzy stracili swoich bliskich w płonących drapaczach chmur, oraz
tych, którzy pośrednio w różnoraki sposób zostali duchowo ugodzeni
przez terroryzm. Te szkody, te rany wymagają dużo czasu i miłości,
aby je naprawić, uleczyć. W duchowym uleczeniu nie chodzi tylko o
powrót do stanu poprzedniego. Po przejściu takiej tragedii tych powrotów
nie ma. Człowiek musi wziąć na swe barki ciężar przeżytego cierpienia
i z pomocą łaski Bożej nadać mu, jak i swojemu życiu, nowy, pełniejszy
wymiar. Jest to możliwe tylko w perspektywie wieczności, którą otwiera
przed nami Chrystus.
Tak też rozumieją to duchowni i wierni różnych wyznań,
którzy w tych dniach, częściej niż poprzednio, kierują swe myśli
ku Bogu. Każda parafia otrzymała list z prośbą do kapłanów, aby zgłaszali
się do pełnienia dyżurów na miejscu tragedii, aby modlili się za
zmarłych, których ciała wydobywa się z rumowisk, aby wspierali duchowo
dotkniętych tą tragedią. Na apel odpowiedziało ponad 400 księży katolickich
z diecezji nowojorskich. Dniem i nocą pełnią ten dyżur. Modlą się
także w swoich parafialnych kościołach, otaczając szczególną troską
ofiary zamachu. 11 listopada br. na miejscu tragedii odbyła się uroczystość
żałobna, podczas której duchowni różnych wyznań wraz z wiernymi zanosili
swe modły do Boga. Zaś w diecezji Brooklyn sprawowane były dwie Msze
św. w intencji ofiar zamachu. Były to Msze św. dla całej wspólnoty
diecezjalnej. Specjalne miejsce zarezerwowano dla tych, którzy stracili
swoich bliskich. Koncelebrowanym Mszom św. przewodniczył bp Thomas
Daily.
Pierwszym kapłanem, który przybył na miejsce tragedii,
był franciszkanin o. Mychal Judge, kapelan nowojorskich strażaków.
Ojciec Mychal był znany nowojorczykom ze swej dobroci i gorliwej
służby Bogu, przejawiającej się w służbie bliźniemu. Oprócz zwykłej
parafialnej pracy duszpasterskiej troszczył się o bezdomnych. Nieraz
można było go spotkać przy wydawaniu gorącej zupy bezdomnym. Otaczał
opieką chorych na AIDS. Wiele czasu poświęcał strażakom, jako ich
kapelan był zawsze gotowy na każde wezwanie. Pomagał chińskim nielegalnym
emigrantom ze statku, który w 1993 r. uległ wypadkowi u wybrzeży
Rackaway, modlił się i pocieszał rodziny, których najbliżsi zginęli
w eksplozji samolotu TWA numer lotu 800. Można by wyliczyć wiele
takich sytuacji. Ojciec Mychal był tam, gdzie potrzebna była jego
pomoc. Rankiem 11 września br. jeden ze współbraci wszedł do pokoju
o. Mychala i powiadomił go o wybuchu w "bliźniakach". Ojciec natychmiast
zdjął habit, przywdział strażacki mundur i udał się na miejsce tragedii.
W potwornych warunkach modlił się i pocieszał rannych oraz umierających.
W czasie pełnienia kapłańskiej posługi o. Mychal zdjął hełm strażacki,
aby lepiej usłyszeć jednego z umierających strażaków. I wtedy został
ugodzony w głowę spadającym odłamkiem walącej się ściany. Poniósł
śmierć na miejscu. Strażacy z wielkim szacunkiem i miłością przynieśli
jego ciało do pobliskiego kościoła, gdzie owinięto je w białe płótno
i położono przed ołtarzem, a obok - stułę kapłańską i oznakę strażacką.
W czasie pogrzebu o. Michael Duffy powiedział: "Popatrzcie,
w jaki sposób o. Mychal zginął. Był zawsze tam, gdzie najbardziej
potrzebowano jego pomocy. Tam też zawsze chciał być. Modlił się z
umierającymi: ´Jezu, przyjdź!, Jezu, wybacz!, Jezu, zbaw!´. Rozmawiał
z Bogiem i pomagał tym, którzy byli w potrzebie. Czy możemy wyobrazić
sobie piękniejsze okoliczności śmierci? Gdy myślę o okropnej śmierci,
która była udziałem tak wielu, zadaję sobie pytanie: Dlaczego o.
Mychal był pierwszym spośród nas? Sądzę, że znam odpowiedź. O. Mychal
nie mógł usłużyć wszystkim umierającym. W tym życiu było to niemożliwe
ze względów fizycznych, ale nie w następnym. Myślę, że gdyby mu dano
wybór, wybrałby taki przebieg zdarzeń, jaki miał miejsce. Pierwszy
przeszedł na drugą stronę życia i tam czynił to, co chciał czynić
z całego serca. Tych, którzy po nim odchodzili do Boga, witał szczerym
i serdecznym uśmiechem, brał pod rękę, tulił do piersi i mówił: ´Witajcie,
kochani. Teraz chcę was zaprowadzić do mojego Ojca´".
O. Mychal odbył w swym życiu kilka pielgrzymek do Rzymu.
Jego przyjaciel - o. Miles powiedział, że ostatnią pielgrzymkę odbył
on w sobotę 10 listopada tego roku w symbolu swego hełmu ofiarowanego
Ojcu Świętemu przez strażaków z Nowego Jorku. Hełm, przyozdobiony
krzyżem, został wręczony Ojcu Świętemu w czasie Mszy św. w Bazylice
św. Piotra.
Po powrocie do Nowego Jorku pielgrzymi spotkali się w
kościele pw. św. Franciszka z Asyżu, gdzie pracował o. Mychal. O.
Pat Fitzgerald powiedział wtedy: "Ten hełm dla strażaków był symbolem,
ale po ofiarowaniu go Ojcu Świętemu nabrał jeszcze głębszego znaczenia.
Nie jest to tylko hełm o. Mychala, ale hełm wszystkich nowojorskich
strażaków".
Gdy kończę pisanie tego artykułu świat obiega inna tragiczna
wiadomość. Samolot z 260 osobami na pokładzie cztery minuty po starcie
z lotniska JFK w Nowym Jorku runął na budynki mieszkalne w Rackaway
na Queensie. Wcześniej kilkudziesięciu strażaków z tej okolicy zginęło
w czasie ataku terrorystycznego na World Trade Center. Do gaszenia
pożaru przyjechali ich koledzy, ale bez swego kapelana. Zapewne o.
Mychal duchem był tam obecny i z zatroskaniem spoglądał na to miejsce,
prosząc Boga o łaski potrzebne zbolałemu człowiekowi...
