Paweł Piwowarczyk: - Czym jest Ośrodek Interwencji Kryzysowej?

Sylwia Michalec-Jękot: - Ośrodki Interwencji Kryzysowej (OIK), to w Polsce nowa rzeczywistość. Interwencja kryzysowa narodziła się w Stanach Zjednoczonych, natomiast w Polsce OIK-i pojawiły się w latach 90. Ośrodki Interwencji Kryzysowej, to swoiste pogotowie ratunkowe. Kryzys jest elementem składowym naszego życia. Jesteśmy budowani przez kryzysy, bo każda sytuacja zmiany w naszym życiu, to sytuacja potencjalnego kryzysu. OIK ma za zadanie pomagać ludziom bezpiecznie i o ile to możliwe twórczo, przejść przez kryzys w ich życiu.

- Na czym polega pomoc udzielana przez Ośrodek Interwencji Kryzysowej?

- Pomagamy ludziom zagrożonym wykluczeniem społeczym. Często trafiają tu osoby dotknięte różnego rodzaju przemocą, osoby uzależnione, ale też tak zwani zwyczajni ludzie, którzy doświadczają sytuacji trudnej (wypadek, śmierć osoby bliskiej). Nie było łatwo uruchomić taki Ośrodek, bo ludzie nie lubią mówić o swoich problemach. Jednak, gdy w 2005 r. uruchomiliśmy OIK w Myślenicach, to stwierdziłam, że ludzie łatwo uczą się miejsca, gdzie mogą uzyskać pomoc. Zaczęły trafiać do nas osoby, które miały problemy wychowawcze z dziećmi, przychodziły osoby, które nie radziły sobie po stracie kogoś bliskiego. OIK to miejsce pierwszego kontaktu. Osoba mówi o swoim problemie, a zadaniem interwenta kryzysowego jest właściwie ją pokierować i podjąć decyzję, do jakiego typu wsparcia się kwalifikuje. Typowa interwencja kryzysowa trwa od sześciu do ośmiu tygodni, ale zdarzają się przypadki, że ktoś kierowany jest na psychoterapię, a w przypadku uzależnienia taką osobę kieruje się do ośrodka leczenia uzależnień. OIK więc jest miejscem diagnozy i wsparcia - mówiąc opisowo tu zawiązuje się krwawiącą ranę.

- Kto może skorzystać z pomocy Ośrodka?

- Założenie jest takie, że ze wsparcia OIK może skorzystać każdy, bowiem kryzysu można doświadczyć w każdej chwili, choćby w momencie, gdy dowiadujemy się o śmierci najbliższych. Obowiązkiem interwenta jest otwarcie się na pomoc ludziom, którzy doświadczają sytuacji trudnej. Trzeba zaznaczyć, że nie ma jednej reguły pomagania. Pomoc OIK jest pomocą niestandardową, nie ma bowiem gotowych instrukcji postępowania w sytuacji jakiegoś problemu. Każdy przecież podobną sytuację może przeżywać inaczej. Zadaniem tworzących OIK-i jest kreowanie pozytywnego wizerunku społecznego tego miejsca po to, aby nikt nie miał obaw, gdy będzie chciał w nich szukać niezbędnej pomocy. W ramach działań OIK taka pomoc jest udzielana bezpłatnie.

- Czy w dobie tzw. poprawności politycznej można mówić o pomaganiu komuś przez pryzmat jego wiary?

- Wszystko zależy od sytuacji. Ja osobiście nie kryję swojej wiary, ale również specjalnie tego nie manifestuję. Próbuję żyć wiarą i przez ten pryzmat próbuję pomagać. Nie mam w zwyczaju wchodzić z butami komuś do serca, ale w sytuacjach trudnych, gdy mam przekonanie, że mogę sobie pozwolić na powołanie się na wartości, którymi ktoś żyję to tak czynię. Bez odniesienia do wartości, którymi żyję ja sama, nie poradziłabym sobie w tego typu działaniach. Ważna jest pewna delikatność w tej dziedzinie, bo w sytuacji kryzysu ludzie często tracą wiarę.

- Dlaczego wybrała Pani taki rodzaj pracy?

- Praca to swego rodzaju powołanie - ważne aby odkryć je i starać się realizować w życiu. Ja również w pewnym momencie mojego życia rozeznawałam w jakim kierunku ma iść moja aktywność zawodowa. Stąd decyzja o zajmowaniu się szeroko rozumianym kryzysem. Na początku zajmowałam się ludźmi z problemem kryzysu psychicznego. To było mocne doświadczenie. Zobaczyłam ogromne zaangażowanie tych ludzi, chęć do działania, a zarazem odkryłam, jak wiele kosztuje tych ludzi konfrontacja ze swoją chorobą. W tym okresie mojego życia spotkała mnie tragedia. Miałam wypadek samochodowy i otarłam się o śmierć. Gdy to się stało zarówno ja, jak i moja rodzina, musieliśmy się zmierzyć z nową rzeczywistością. Leżąc w szpitalu pojawiło się wtedy we mnie pragnienie żeby pracować z ludźmi, których spotkała podobna tragedia. Postanowiłam zaangażować się w tworzenie Ośrodka Interwencji Kryzysowej, a że w moim powiecie taka struktura jeszcze wówczas nie istaniała zangażowałam się w jej współtworzenie.

- Co jest najtrudniejsze w pracy interwenta kryzysowego?

- Materia kryzysu jest bardzo delikatna i trzeba mieć ogromne wyczucie sytuacji, wskazana jest wielka wrażliwość i szacunek w podejściu do człowieka i jego problemów. Potrzeba ogromnej pokory - pokory w podchodzeniu do sytuacji kryzysowej i pokory, gdy próbuje się przekreślać wiarę w człowieka. Niejednokrotnie się o tym przekonałam.
Obecnie wracam do pracy po rocznej przerwie i wiem, że potrzebne mi jest duchowe przygotowanie, dlatego wkrótce wybieram się na rekolekcje. Gdy staję przed ludźmi, którzy są doświadczani, postawieni w ciężkiej sytuacji, to zawsze proszę Boga żeby dał mi mądrość serca, żebym mogła te osoby we właściwy sposób wesprzeć.