Teresa Modzelewska: - Od kiedy pisze Pani wiersze?

Anna Zajączkowska: - Regularnie zaczęłam pisać wiersze w sierpniu 2006 r. Wcześniej były to młodzieńcze próby pisania do szuflady. Żyjemy w czasach komputera i Internetu. Modne stało się dziś prowadzenie blogów, postanowiłam więc podzielić się moją twórczością z użytkownikami Internetu, czytelnikami blogów. Mogłam też poznać innych piszących, ich style i upodobania, podpatrzeć to i owo.

- Czy ktoś w rodzinie zajmował się poezją? Czy po kimś odziedziczyła Pani talent?

- W tej chwili nie przypominam sobie, by ktoś z mojej rodziny tworzył poezję, bym mogła iść w ślady kogoś z przodków. Na pewno duży wpływ na pisanie wywarła moja mama, która pochodziła ze wsi. Znała wiele ciekawych opowieści oraz była miłośniczką przyrody. Kultywowała polską historię i tradycje. Znała dużo wierszy na pamięć, mimo że jej edukacja została przerwana wybuchem II wojny światowej. W moim rodzinnym domu zawsze było dużo książek.

- Czy siada Pani nad kartką i pisze na określony temat? Czy też pomysły, słowa przychodzą w najmniej spodziewanym momencie?

- Często słyszę od innych, że mam talent, dar od Boga, którego nie powinnam zmarnować. Pewnie coś w tym jest, błogosławieństwo, iskra Boża dająca lekkość tworzenia. Czasem trzeba wiele lat, by ją w sobie odnaleźć.
Do pisania może skłonić wiele rzeczy. Przeważnie na papier przelewam swoje uczucia, obserwację życia, widzianą przez pryzmat realiów, jak też z odrobiną fantazji. Pisanie na określony temat jest trudne, trzeba zmuszać swoje myśli, które akurat wtedy błądzą gdzieś indziej. Ja lubię pisać pod wpływem impulsu, moje wiersze są pisane sercem, wydobywam je ze swego wnętrza. Wiele z nich powstało rzeczywiście w najmniej oczekiwanym momencie, np. przy pracach gospodarskich czy domowych. Są to moje perełki lubiane przez czytających i piszących muzykę.

- Skąd czerpie Pani pomysły?

- Inspiracji szukam w otaczającym mnie świecie, w muzyce bardów śpiewających ballady oraz w ciekawej grafice rozbudzającej moją wyobraźnię.

- Skąd tyle rytmu, muzyki w Pani wierszach?

- Pewnie dlatego, że lubię śpiewać. Muzykę czuję całą sobą i nie jestem przywiązana do konkretnego jej rodzaju. Bywa, że słucham muzyki poważnej, a za chwilę „czuję bluesa”. Jak wiadomo, muzyka łagodzi obyczaje, stąd pewnie i łagodność w moich wierszach.
Kocham muzykę - lekarstwo duszy,
Otacza mnie i unosi.
Wyjmuje z serca lodu okruszek,
Do tańca prosi.

- Jakim trzeba być człowiekiem, żeby tak wczuć się w duszę ludzką?

- Wydaje mi się, że trzeba mieć dużo wrażliwości na ludzką krzywdę, jak też być otwartym na drugiego człowieka, umieć słuchać i być cierpliwym obserwatorem. Wiele ludzkich historii przeplata się w mojej poezji, ludzie widzą we mnie swego powiernika, a ja trzymam ich tajemnice tylko dla siebie. Bywa też, że po napisaniu wiersza jest on nieświadomie cząstką czyjegoś życia, to znaczy, że czasami wyprzedzam czyjąś opowieść.

- Plany na przyszłość, związane z twórczością…

- Odpowiem wierszem.
Ach pisać tak, by ten, kto czyta,
stopami nie dotykał ziemi
i tylko gwiazd o drogę pytał
i cały świat w objęcia chwytał.
By wracać chciał do kartek białych
i chłonął wiersze oniemiały,
a czasem nawet łzę uronił,
oparłszy głowę na swej dłoni.
A tak na serio, marzy mi się, że któregoś dnia wezmę do ręki świeżo wydany, pachnący farbą drukarską, własny tomik wierszy. Jest tylu chętnych pragnących mieć mnie „tylko dla siebie”, bo słowo pisane żyje na kartkach bardzo długo. Myślę, że to marzenie się spełni, bo otacza mnie wielu życzliwych ludzi chcących mi pomóc.