Reklama

Nie usypiajmy problemów - nazwijmy je

Niedziela przemyska 37/2010

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Powróćmy jeszcze do czasu wakacji i wakacyjnych rekolekcji. Ksiądz Arcybiskup w homilii wygłoszonej podczas Eucharystii podsumowującej wakacyjne rekolekcje oazowe wspomniał, że obowiązkiem chrześcijanina jest odtworzyć w sobie obraz Jezusa. W innym przypadku - jak uczył św. Jan od Krzyża - Bóg nie rozpozna nas na sądzie ostatecznym. To ważna uwaga wzmacniająca poprzedni tekst o pozie bezproblemowców. Odtworzyć w sobie oblicze Pana - oto problem, potężny i ważny. Droga prowadzi przez wrażliwość na różne problemy i drogowskazy naszej drogi. Zajrzyjmy do Czarnej. Rekolekcje zbliżają się ku końcowi. W Polańczyku w tę ostatnią niedzielę lipca odbywa się uroczystość zakończenia akcji „Bieszczady dla Jezusa”, z udziałem Księdza Arcybiskupa. Postanawiamy wziąć udział w tej uroczystości, chcąc zamanifestować jedność tych, którzy podejmują różne formy ewangelizacji. Niedziela 25 lipca wita nas wiatrem i deszczem. Nieśmiało proponuję rezygnację z wyjazdu. I tu „laikat” staje okoniem wobec duszpasterza. Jak to, taki deszcz ma przeszkodzić być tam, gdzie jest Ksiądz Arcybiskup? Autobus zabiera oazowiczów, a ja podążam do kolejnych kościółków parafii Czarna pomóc ks. Andrzejowi. Popołudniu oaza wraca. Trochę zziębnięta, nieco zmęczona, ale radosna. Główny wątek radości to fakt, że… zresztą oddajmy im głos: - I wie ksiądz, potem jak zakończyła się Msza św., Ksiądz Arcybiskup sam podszedł do nas. Długo rozmawiał, żartował, robiliśmy zdjęcia.
Wstydzę się mojego porannego pomysłu. A jednocześnie rozważam problem - problem miłości Kościoła wyrażonej w miłości do biskupa, jako pasterza Kościoła lokalnego. Umiera ten duch, żywy jeszcze w starszych księżach, którzy mimo obowiązków jechali do parafii sąsiednich na uroczystości z udziałem biskupa, twierdząc, że „gdzie Piotr, tam Kościół”. Dzisiaj, kiedy ogłasza się obecność biskupa, wielu wiernych szuka innych kościołów, bo będzie długo. Ale oni też nie mają problemu.
Ogrojec - jest takie nabożeństwo wieczorne podczas rekolekcji dla rodzin. Niejako wynagradzając senność tych trzech Apostołów, chcemy uczestniczyć w cierpieniu Jezusa, chcemy Mu opowiadać o swoich cierpieniach, lękach. Z poprzedniej części refleksji rekolekcyjnych Czytelnicy znają już Zuzię i Olę. Cierpienie to wielkie wyzwanie dla człowieka. Nieraz je tłumimy, czasem topimy w alkoholu, innym razem salwujemy się ucieczką. Jest półmrok, cisza. Zapalone światło paschału i my na kocach, zapełniający prezbiterium. W tej ciszy słychać głos Janka, taty bliźniaczek: „Panie Jezu, cierpisz, ale i ja cierpię, cierpię z Tobą, ale często cierpię sam. Buntuję się. Dlaczego tak jest, że tylu ludzi zdrowych używa swoich rąk do niecnych czynów, dlaczego zdrowymi nogami kroczą ku celom niegodziwym. Moje córki nie potrafią same chodzić, z trudem poruszają rękami. Co z nimi będzie, kiedy nas nie będzie? Boimy się. Dla Ciebie to nie jest trudne - uczyń cud z naszymi dziećmi”.
W sukurs tym słowom przychodzi Monika, żona Jasia: „Chciałam Ci, Panie Jezu, podziękować za mojego męża, za jego miłość i wiarę. Za to, że nie spotkał mnie los taki, jak los innych matek, które spotykam na terapeutycznych pobytach w szpitalach z moimi córkami. Mężowie wielu z tych kobiet, kiedy odkryli, że dziecko jest chore, zwyczajnie je opuścili. Wielu założyło nowe wspólnoty tzw. rodzinne. Dziękuję Ci, że mój Jasiu został przy mnie”.
Cud się nie zdarzył, ale czy ja wiem... modlitwa tak wielu ludzi z pewnością nie pozostała bez odpowiedzi Boga. Może tylko mamy zbyt słaby słuch i wzrok, dlatego nie widzimy wszystkiego.
My nie mamy problemu…?
Zajrzyjmy na chwilę do Rzepedzi. Rekolekcje młodzieżowe. Szesnastoletnia gimnazjalistka dzieli się swoim cierpieniem - jestem uzależniona od alkoholu i narkotyków. Jako jedyna nie podpisuje krucjaty. Rówieśnicy nie bardzo rozumieją, o co chodzi. Ile jest takich szesnastoletnich biednych dzieci, które nie dają sobie rady ze sobą. Ale ich rodzice… nie mają problemu. Może inaczej, boją się nazwać swój problem, jak Jasiu czy ta nieznana mi z imienia uczestniczka oazy w Rzepedzi.
Wracamy do Czarnej. Wieczernik. Klimat podobny do Ogrojca. Cisza, półmrok. I my, oczekujący na dar ducha. Nie wiem już kto zaczyna… może wujek Marian, może ktoś inny - nieważne. Rozpoczyna się litania próśb o dar zrozumienia dzieci, o umiejętność wyjścia naprzeciw ich problemom, o umiejętność rozmowy. I ta najboleśniejsza intencja wypowiadana tonacjami matek i ojców - o łaskę wiary dla mojej córki, mojego syna. O powrót z drogi grzechu.
Ileż razy, słuchając gromkich przekleństw watah rozwydrzonej młodzieży wracającej w późnych godzinach nocnych z parku, zadaję sobie pytanie - gdzie są ich rodzice? Pewnie to małżeństwa, które nie mają problemów.
Wreszcie modlitwa wstawiennicza. Prowadzona jakby dwutorowo. Prośby wypowiadane i te, które wcześniej zostały zapisane na kartkach. Dominująca nuta to przelewający się alkohol. Nie ma domu, nie ma rodziny, gdzie nie byłoby tego nieszczęścia - nieszczęścia, które jest butelką leżącą w nadprożach polskich domów. Jak wielki jest ból, tak też ogromna jest wrażliwość. Po każdym z wezwań ktoś podejmuje obdarowanie: ja w tej intencji będę pościł o chlebie i wodzie w każdy piątek przez miesiąc, ja… itd, itp. W pewnym momencie ogarnia mnie lęk - czy będą pamiętać, czy dadzą radę czasowo, bo dobroci serca nie brakuje.
Wróćmy do Przemyśla. Tuż przed Eucharystią trwa godzina świadectw. Młoda osoba, dziewczyna opowiada o swoich doświadczeniach, radości ze spotkanych ludzi. W ten ciąg nieco usypiających sformułowań, wkracza myśl istotna: „To czego się nauczyłam, co staram się zrozumieć, to prawda, że nie można być chrześcijaninem jedynie niedzielnym. Ja owszem, w niedzielę chodziłam do kościoła. Ale nie robiłam tego w tygodniu, uważając, że to sprawa dla starszych babć. Na oazie zrozumiałam, że każdy dzień można przeżyć z Eucharystią. Nie było łatwo. Wydawało się, że mam tyle obowiązków, ale to były pozory, preteksty. Od przyjazdu z oazy staram się często uczestniczyć w codziennej Eucharystii. Ufam, że do wakacji uda mi się wprowadzić zwyczaj codziennej Eucharystii. I za to chwała Panu”.
Och, iluż dorosłych nie widzi w tym problemu. Po prostu nie zakłada nawet możliwości uczestnictwa w tygodniowej Mszy św. Oni nie mają problemu. A może nie chcą go nazwać?
Nie mamy czasu. Z pewnością to prawda, ale chyba nie cała. Ciocia Małgosia sama gotowała dla przeszło setki uczestników oazy. Po pracy pomagał jej Jaś - jej mąż. Sam widziałem, jak popołudniu w jakimś kącie podsypiał przed pracą na nocnej zmianie, bo nie miał urlopu. Ciocia Małgosia nie opuściła żadnej oazowej Mszy św. Znajdywała czas, a Pan Bóg znajdywał czas i siły dla niej. Było smacznie i obficie.
Tak, nie wszyscy muszą jechać na rekolekcje, to prawda. Ale wszyscy musimy się zastanowić nad prawdą poruszoną w homilii przez Metropolitę Przemyskiego - czy odbija się we mnie oblicze Jezusa, a jeśli nie, to jakie problemy niszczą ten obraz, jak się one nazywają? Przed tym pytaniem nie możemy uciekać. Upracowani ludzie z Czarnej, nie uznali nas za nawiedzonych, ale na prośbę ks. proboszcza Andrzeja pośpieszyli z darami płodów ziemi, swoich gospodarstw. Codziennie ileś osób coś przynosiło, niektórzy zostawali na chwilę, by pomóc w kuchni i nasycić się klimatem tego spotkania, może zaspokoić nieco ciekawość.
Nie usypiajmy problemów. Nazwijmy je. To już wiele.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2010-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Edukacja seksualna jest potrzebna, ale osadzona w kontekście rodziny i wartości

2025-09-23 09:41

[ TEMATY ]

edukacja seksualna

edukacja zdrowotna

Adobe Stock

Do 25 września można wypisać dziecko z edukacji zdrowotnej. Zachęcam do tego. Ale trzeba dać naszym dzieciom coś w zamian - rozmowy o miłości i seksualności w naszych domach - podkreśla Magdalena Guziak-Nowak dyrektor ds. edukacji Polskiego Stowarzyszenia Obrońców Życia Człowieka; współautorka podręczników do wychowania do życia w rodzinie. W rozmowie z KAI wyjaśnia, na czym polega spór o edukację seksualną w Polsce. Zwraca uwagę na zmianę paradygmatu - odejście od wychowania w kontekście rodziny na rzecz ujęcia biologicznego - i pokazuje, jakie mogą być skutki takiego podejścia.

Anna Rasińska (KAI): Czy edukacja seksualna jest w ogóle potrzebna w polskiej szkole?
CZYTAJ DALEJ

Świdnica. Laicyzacja wyzwaniem - Rada Duszpasterska o odnowie Kościoła

2025-09-23 12:00

[ TEMATY ]

Świdnica

bp Marek Mendyk

rada duszpasterska

ks. Krzysztof Ora

ks. Mirosław Benedyk/Niedziela

Uczestnicy obrad Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej w Centrum Edukacji Katolickiej przy świdnickim seminarium

Uczestnicy obrad Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej w Centrum Edukacji Katolickiej przy świdnickim seminarium

Pod przewodnictwem bp. Marka Mendyka obradowała Diecezjalna Rada Duszpasterska. Ordynariusz świdnicki zachęcał uczestników spotkania do głębszego spojrzenia na formację chrześcijańską, która ma kształtować wiernych w duchu uczniów-misjonarzy. – Nie jesteśmy chrześcijanami raz na zawsze, ale nimi się stajemy – podkreślał biskup, wskazując na potrzebę wychowania, pogłębiania więzi z Chrystusem i odwagi w dawaniu świadectwa.

Diecezjalna Rada Duszpasterska zgromadziła się w piątek 19 września w Centrum Edukacji Katolickiej na terenie świdnickiego seminarium, aby wspólnie podjąć refleksję nad nowym rokiem pracy duszpasterskiej, który rozpocznie się wraz z Adwentem 2025. Spotkaniu przewodniczył bp Marek Mendyk, wskazując na konieczność przygotowania się do wdrożenia programu pod hasłem „Uczniowie - misjonarze”.
CZYTAJ DALEJ

Delegaci Episkopatów Europy: troska o stworzenie to istotna część wiary, a nie opcja polityczna

Troska o stworzenie jest istotną częścią wiary chrześcijańskiej, a nie opcją polityczną. Mówiono o tym podczas spotkania biskupów delegatów konferencji episkopatów Europy i dyrektorów krajowych kościelnych biur ds. ochrony stworzenia.

Spotkanie odbyło się w dniach 19-21 września w Castel Gandolfo pod hasłem „«Laudato si’»: nawrócenie i zaangażowanie”. W dziesiątą rocznicę encykliki papieża Franciszka „Laudato si’” zorganizowała je Sekcja ds. Ochrony Stworzenia Rady Konferencji Biskupich Europy (CCEE). Jej przewodniczący, greckokatolicki biskup Bohdan Dziurach wskazał na trwałą wartość encykliki, uznając ją za kamień milowy nauczania i działań Kościoła katolickiego w dziedzinie ochrony środowiska.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję