„On tu wszędzie widział ślady polskości”

Z kard. Henrykiem Gulbinowiczem rozmawia Krzysztof Kunert

Bądź na bieżąco!

Krzysztof Kunert: - Spotykał się Ksiądz Kardynał z Janem Pawłem II wielokrotnie - oficjalnie i mniej oficjalnie.

Kard. Henryk Gulbinowicz: - Bóg postawił ks. Wojtyłę na drodze mojego życia w 1954 r. Był wówczas początkującym profesorem w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, ja zaś na trzecim roku studiów specjalistycznych z teologii moralnej. O krakowskim duszpasterzu słyszałem dość dużo, ale go osobiście nie znałem. Poznałem go po jednym z wykładów. Powiedział mi wówczas, że nigdy jeszcze nie był w Ostrej Bramie. A był to trudny czas na pielgrzymki.

- Jak był postrzegany w środowisku uniwersyteckim?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

- Każdego człowieka traktował z wielkim szacunkiem jako osobę podarowaną mu przez Boga jako Jego obraz i podobieństwo. Dla Wojtyły każdy człowiek był wyjątkowy. Gdy tak patrzę - minęło już sześć lat od jego śmierci - ten właśnie rys, szacunek do człowieka, był szalenie istotny. Człowiek był dla niego najważniejszą wartością na świecie. Chociaż jego wykłady były bardzo trudne dla studentów.

- A wśród hierarchów - jak go widziano?

Reklama

- Zawsze, ile razy kardynał Wojtyła występował, był - jak mówią Francuzi: comme il faut - świetnie przygotowany i przekonywujący. Zawdzięczamy mu jako członkowi episkopatu Polski wiele rozwiązań, np. że nie wolno święcić księdza, który nie ma przynajmniej magisterium.

- Jan Paweł II i Wrocław…

- Kiedy zmarł bp Józef Marek, konsekrowany wcześniej na prośbę ciężko chorego kard. Kominka przez kard. Wojtyłę, poprosiłem go aby zmarłego pogrzebał. I on się zgodził. Wygłosił wówczas ciepłą homilię. Było to nasze pierwsze oficjalne spotkanie. Później, już jako papież, chciał odwiedzić Wrocław już w 1979 r. podczas pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny. Udało się podczas drugiej wizyty Ojca Świętego w 1983 r.

- Jak się odnosił do Ziem Odzyskanych?

- Znał je jak własną kieszeń! Jest obecnie szlak papieski przebiegający na ziemiach diecezji legnickiej i świdnickiej. Bywał też często w Trzebnicy i we Wrocławiu, jeszcze jako duszpasterz i profesor Dni Duszpasterskich. I on na wielu tych konferencjach był z referatem czy wykładem. Dlatego też ziemię te cenił sobie bardzo. Najlepszym dowodem był wybór Wrocławia w 1997 r. jako miejsca Światowego Kongresu Eucharystycznego.

- W 1983 r. Wojtyła już jako papież odwiedza nasze miasto…

Reklama

- Na Partynice przybyło wówczas ponad milion osób. Dotychczas główny element ołtarza z pamiętnej Mszy św. - Chrystus Zmartwychwstały z podniesionymi dwoma palcami w kształcie litery V - jest częścią ołtarza w kościele Matki Bożej Ostrobramskiej w Oleśnicy. Wówczas, w czasie stanu wojennego, był to wyraźny symbol. Witaliśmy Ojca Świętego razem z władzami, które też się napracowały w przygotowaniu tej wizyty. Wyraźnie się to spodobało papieżowi.

- Oficjalna część wizyty Ojca Świętego dzięki licznym publikacjom jest nam dość dobrze znana. A jak wyglądała strona nieoficjalna?

- Po Mszy św. chciałem, aby papież jechał papamobile. Nie zgodziły się na to władze i po latach przyznaję, miały rację, bo teren był gęsto zabudowany więc nietrudno było o jakiś wypadek. Ale władzom chodziło wtedy przede wszystkim o czas przejazdu. Bo kiedy Wojtyła jedzie… tu się przywita i zatrzyma, tam kogoś pozdrowi. Nie byłoby czasu nawet na obiad. Ostatecznie papież wylądował śmigłowcem na Ostrowie Tumskim przy młynie Maria i resztę drogi pokonał samochodem. Na chwilę zatrzymał się w rezydencji arcybiskupów wrocławskich, aby się przygotować do dalszej części dnia, a następnie przeszedł piechotą do Seminarium na obiad. Po drodze, jak to Ojciec Święty, miał czas dla każdego. Ale sobie z tym jakoś poradziliśmy.

- Co się działo w Seminarium?

- Kiedy wszedł na wysoki parter czekali na niego klerycy, którzy zaśpiewali mu plurimos annos i do dziś mają pamiątkowe zdjęcie. A potem był posiłek południowy. Tak rozmieściliśmy gości, aby otaczały go osoby, które znał i lubił. Papież zaczepiał wszystkich, żartował, uśmiechał się, dopytywał. On się nigdy nie izolował.

- Jan Paweł II lubił Dolny Śląsk, lubił Wrocław?

Reklama

- Nie wiem, jaką ks. Wojtyła posiadał wiedzę na temat Dolnego Śląska. Jak mówiłem, bywał tu prawie każdego roku, ale to się da wytłumaczyć również i tym, że wówczas duszpasterstwo było zakazane, więc trzeba było się jakoś maskować. Najlepszym rozwiązaniem był albo spływ kajakowy na Warmii i Mazurach albo wędrówka po górach, także dolnośląskich. On tu wszędzie widział ślady polskości i uczył młodzież kochać ziemię Piastów.

- Papież przybył powtórnie do Wrocławia w 1997 r. Okazją był Kongres Eucharystyczny.

- Organizacja światowego Kongresu to wielkie wydarzenie dla diecezji. Na jej barkach spoczywa nie tylko przygotowanie spotkań, wykładów w różnych językach, organizacja tysięcy osób. Po Kongresie trzeba zostawić jakieś dzieło charytatywne dla miejscowych. Jednym z takich darów był dom dla osób schorowanych i starych w Henrykowie. I on się ogromnie przydał, bo jak papież wyjechał, to przyszła wielka powódź. Innym był podarowany grekokatolikom kościół św. Wincentego, który papież osobiście przekazał naszym braciom. I daliśmy, a oni go pięknie zagospodarowali.

2011-12-31 00:00

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Watykan: jakich zmian dokona Leon XIV w Kurii Rzymskiej

2025-05-14 11:52

st
/KAI

Papieska Komisja ds. Państwa Watykańskiego

PAP/EPA

Papież Leon XIV

9 maja, dzień po swoim wyborze na Stolicę Piotrową papieża, „Leon XIV wyraził wolę, aby szefowie i członkowie instytucji Kurii Rzymskiej, a także sekretarze i przewodniczący Papieskiej Komisji ds. Państwa Watykańskiego tymczasowo kontynuowali pełnienie swoich urzędów donec aliter provideatur. Ojciec Święty pragnie bowiem zapewnić sobie pewien czas na refleksję, modlitwę i dialog przed dokonaniem jakichkolwiek nominacji lub ostatecznego potwierdzenia”. Tym niemniej zdaniem Marco Manciniego można w najbliższym czasie oczekiwać kliku nominacji.

Jednym z pierwszych stanowisk do obsadzenia w Kurii będzie z pewnością stanowisko prefekta Dykasterii ds. Biskupów oraz przewodniczącego Papieskiej Komisji ds. Ameryki Łacińskiej, które do swego wyboru pełnik kard. Robert Francis Prevost.

CZYTAJ DALEJ

Święty oracz

Niedziela przemyska 20/2012

Arkadiusz Bednarczyk

W miesiącu maju częściej niż w innych miesiącach zwracamy uwagę „na łąki umajone” i całe piękno przyrody. Gromadzimy się także przy przydrożnych kapliczkach, aby czcić Maryję i śpiewać majówki. W tym pięknym miesiącu wspominamy również bardzo ważną postać w historii Kościoła, jaką niewątpliwie jest św. Izydor zwany Oraczem, patron rolników. Ten Hiszpan z dwunastego stulecia (zmarł 15 maja w 1130 r.) dał przykład świętości życia już od najmłodszych lat. Wychowywany został w pobożnej atmosferze swojego rodzinnego domu, w którym panowało ubóstwo. Jako spadek po swoich rodzicach otrzymać miał jedynie pług. Zapamiętał również słowa, które powtarzano w domu: „Módl się i pracuj, a dopomoże ci Bóg”. Przekazy o życiu Świętego wspominają, iż dom rodzinny świętego Oracza padł ofiarą najazdu Maurów i Izydor zmuszony był przenieść się na wieś. Tu, aby zarobić na chleb, pracował u sąsiada. Ktoś „życzliwy” doniósł, że nie wypełnia on należycie swoich obowiązków, oddając się za to „nadmiernym” modlitwom i „próżnej” medytacji. Jakież było zdumienie chlebodawcy Izydora, gdy ujrzał go pogrążonego w modlitwie, podczas gdy pracę wykonywały za niego tajemnicze postaci - mówiono, iż były to anioły. Po zakończonej modlitwie Izydor pracowicie orał i w tajemniczy sposób zawsze wykonywał zaplanowane na dzień prace polowe. Pobożna postawa świętego rolnika i jego gorliwa praca powodowały zawiść u innych pracowników. Jednak z czasem, będąc świadkami jego świętego życia, zmienili nastawienie i obdarzyli go szacunkiem. Ta postawa świętości wzbudziła również u Juana Vargasa (gospodarza, u którego Izydor pracował) podziw. Przyszły święty ożenił się ze świątobliwą Marią Torribą, która po śmierci (ok. 1175 r.) cieszyła się wielkim kultem u Hiszpanów. Po śmierci męża Maria oddawała się praktykom ascetycznym jako pustelnica; miała wielkie nabożeństwo do Najświętszej Marii Panny. W 1615 r. jej doczesne szczątki przeniesiono do Torrelaguna. Św. Izydor po swojej śmierci ukazać się miał hiszpańskiemu władcy Alfonsowi Kastylijskiemu, który dzięki jego pomocy zwyciężył Maurów w 1212 r. pod Las Navas de Tolosa. Kiedy król, wracając z wojennej wyprawy, zapragnął oddać cześć relikwiom Świętego, otworzono przed nim sarkofag Izydora, a król zdumiony oznajmił, że właśnie tego ubogiego rolnika widział, jak wskazuje jego wojskom drogę... Izydor znany był z wielu różnych cudów, których dokonywać miał mocą swojej modlitwy. Po śmierci Izydora, po upływie czterdziestu lat, kiedy otwarto jego grób, okazało się, że jego zwłoki są w stanie nienaruszonym. Przeniesiono je wówczas do madryckiego kościoła. W siedemnastym stuleciu jezuici wybudowali w Madrycie barokową bazylikę pod jego wezwaniem, mieszczącą jego relikwie. Wśród licznych legend pojawiają się przekazy mówiące o uratowaniu barana porwanego przez wilka, oraz o powstrzymaniu suszy. Izydor miał niezwykły dar godzenia zwaśnionych sąsiadów; z ubogimi dzielił się nawet najskromniejszym posiłkiem. Dzięki modlitwom Izydora i jego żony uratował się ich syn, który nieszczęśliwie wpadł do studni, a którego nadzwyczajny strumień wody wyrzucił ponownie na powierzchnię. Piękna i nostalgiczna legenda, mówiąca o tragedii Vargasa, któremu umarła córeczka, wspomina, iż dzięki modlitwie wzruszonego tragedią Izydora, dziewczyna odzyskała życie, a świadkami tego niezwykłego wydarzenia było wielu ludzi. Za sprawą św. Izydora zdrowie odzyskać miał król hiszpański Filip III, który w dowód wdzięczności ufundował nowy relikwiarz na szczątki Świętego. W Polsce kult św. Izydora rozprzestrzenił się na dobre w siedemnastym stuleciu. Szerzyli go głównie jezuici, mający przecież hiszpańskie korzenie. Izydor został obrany patronem rolników. W Polsce powstawały również liczne bractwa - konfraternie, którym patronował, np. w Kłobucku - obdarzone w siedemnastym stuleciu przez papieża Urbana VIII szeregiem odpustów. To właśnie dzięki jezuitom do Łańcuta dotarł kult Izydora, czego materialnym śladem jest dzisiaj piękny, zabytkowy witraż z dziewiętnastego stulecia z Wiednia, przedstawiający modlącego się podczas prac polowych Izydora. Do łańcuckiego kościoła farnego przychodzili więc przed wojną rolnicy z okolicznych miejscowości (które nie miały wówczas swoich kościołów parafialnych), modląc się do św. Izydora o pomyślność podczas prac polowych i o obfite plony. Ciekawą figurę św. Izydora wspierającego się na łopacie znajdziemy w Bazylice Kolegiackiej w Przeworsku w jednym z bocznych ołtarzy (narzędzia rolnicze to najczęstsze atrybuty św. Izydora, przedstawianego również podczas modlitwy do krucyfiksu i z orzącymi aniołami). W 1848 r. w Wielkopolsce o wolność z pruskim zaborcą walczyli chłopi, niosąc jego podobiznę na sztandarach. W 1622 r. papież Grzegorz XV wyniósł go na ołtarze jako świętego.

CZYTAJ DALEJ

Zawsze trzyma się w cieniu. Kim jest sekretarz nowego papieża?

2025-05-15 15:40

Helena Harłukowicz
/KAI

ks. Edgard Iván Rimaycuna Inga

Vatican Media

Choć Watykan oficjalnie nie ogłosił tej nominacji, to latynoski ksiądz towarzyszący od pierwszych chwil Leonowi XIV nie mógł umknąć uwadze mediów. Chodzi o 36-letniego ks. Edgarda Ivána Rimaycunę, który pracował u boku obecnego papieża jeszcze w Peru, a następnie trafił za nim do Watykanu. Podkreśla się jego ogromną dyskrecję i to, że zawsze trzyma się w cieniu.

Ks. Edgard Iván Rimaycuna pochodzi z Peru. Jego znajomość z obecnym papieżem sięga 2006 roku, kiedy formował się w seminarium duchowym Santo Toribio de Mogrovejo w Chiclayo. W tym czasie ojciec Robert Prevost był przeorem augustianów, ale utrzymywał bliskie relacje ze swą przybraną ojczyzną. Dla młodego seminarzysty augustianin szybko stał się mentorem, odgrywając decydującą rolę w dojrzewaniu jego powołania. Kiedy zakonnik powrócił do Peru, początkowo jako administrator apostolski, a później biskup diecezjalny, potrzebował godnego zaufania współpracownika: w ten sposób Rimaycuna zaczął pracować u jego boku.

CZYTAJ DALEJ

Reklama