Parafia pw. Ducha Świętego w Poniatowej obchodzi w tym roku 25. rocznicę powstania. Jej zaistnienie uratowało miasto od zapaści kulturowej i społecznej oraz pozwoliło przetrwać trudne chwile po upadku zakładu przemysłowego dającego zatrudnienie mieszkańcom. Teraz nikt nie wyobraża sobie miasta bez kościoła, chociaż takie były plany jego budowniczych. historia Poniatowej potwierdziła prawdę, że szanse na trwanie mają tylko wspólnoty ducha.

Bogu na chwałę, ludziom na pożytek

Miasto Poniatowa zaczynało swoje istnienie dwukrotnie. Po raz pierwszy jako jedno z miast Centralnego Okręgu Przemysłowego, którego budowę rozpoczęto w 1937 r. Rozwój miasta i fabryki przerwał wybuch wojny. Z ocalałego planu miasta wynika, że przewidziano w nim kościół. Po wojnie o budowie kościoła w mieście nie było mowy. Zakład zatrudniał coraz więcej pracowników i przybywało mieszkańców osiedla, które w 1962 r. uzyskało prawa miejskie. Już w 1971 r. zebrano ponad 3 tys. podpisów pod petycją do władz państwowych z prośbą o pozwolenie na budowę. Odpowiedzi nie było przez osiem lat. W 1978 r. do parafii w pobliskich Kraczewicach przybył ks. Józef Kozłowicz z misją zbudowania kościoła w Poniatowej. Przełomowy okazał się rok 1979, kiedy 3 czerwca proboszcz kraczewicki wygłosił kazanie pod wpływem usłyszanych poprzedniego dnia słów Jana Pawła II: „Niech zstąpi Duch Twój!”, w którym wyraził przekonanie o rychłych zmianach otaczającej rzeczywistości politycznej. I choć homilia tak przeraziła ówczesne władze gminne, że zastanawiano się nad sposobem usunięcia niebezpiecznego duchownego, sprawa pozwolenia ruszyła z martwego punktu, a stosowny dokument przyszedł w listopadzie z Warszawy. W następnym roku budowa ruszyła. Przyhamował ją stan wojenny, ale mimo braków i trudności, posuwała się naprzód. Mieszkańcy Poniatowej zjednoczyli się w trudzie budowy, zdobywania materiałów i ofiarowania środków finansowych. Parafia została erygowana 10 lutego 1986 r. dekretem bp. Bolesława Pylaka. Proboszczem został budowniczy kościoła ks. Józef Kozłowicz, ale nie zdołał dokończyć całkowicie budowy, gdyż po ciężkiej chorobie zmarł w grudniu 1988 r. Pozostawił po sobie wdzięczną pamięć jako człowiek wielkiego serca, wiary i czynu. W styczniu 1989 r. poniatowskim proboszczem został ks. Józef Brzozowski. Poniatowa miała już za sobą czasy rozkwitu, zakład chylił się ku upadkowi i narastało bezrobocie. W tej sytuacji nie można było marzyć o szybkim dokończeniu budowy i wyposażeniu kościoła. Trzeba było inwestować oszczędnie, plany rozkładać na lata. Mimo tych trudności duszpasterz kontynuował dzieło budowy kościoła materialnego, stworzył i umacniał kościół duchowy. W 2002 r. abp Józef Życiński konsekrował kościół w Poniatowej. Ks. Józef Brzozowski zyskał miano autorytetu w lokalnej społeczności jako strażnika wartości najwyższych i nieprzemijających. Był proboszczem przez 22 lata do czasu przejścia w stan emerytalny, a współcześnie mieszka jako senior-rezydent w parafii. W czerwcu 2010 r. jego obowiązki przejął ks. Piotr Petryk, kontynuując dzieło poprzedników, z zapałem i energią wprowadzając nowe pomysły i ulepszenia. Radość tworzenia wspólnoty podkreślają członkowie grup i wspólnot działających w parafii. Wśród nich są: Odnowa w Duchu Świętym „Marana tha” założona w 1993 r. przez ks. Piotra Pasterczyka, parafialny oddział Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży powstały w 1999 r. z inicjatyw ks. Mirosława Piątka oraz Liturgiczna Służba Ołtarza istniejąca od pierwszej Mszy św. odprawionej w Poniatowej.

W radości Ducha

Wprowadzeniem do obchodów jubileuszowych były Misje Święte, jakie pod hasłem „Duch Święty w tajemnicy i misji Kościoła”, odbyły się w czerwcu br. Prowadzili je ks. prał. Ryszard Winarski z Puław i ks. prał. Sławomir Laskowski z Homla na Białorusi. Na ich zakończenie ustawiony został krzyż misyjny. Drugą część obchodów jubileuszowych stanowiła Msza św. sprawowana w dniu odpustu parafialnego pod przewodnictwem bp. seniora Stanisława Wielgusa. Wraz z nim w koncelebrze uczestniczyli kapłani związani z Poniatową pochodzeniem lub posługą w parafii, przedstawiciele władz miasta z burmistrz Lillą Stefanek, instytucji i lokalnych organizacji. W czasie tej Eucharystii ks. Biskup udzielił młodzieży sakramentu bierzmowania, a oprawę muzyczną przygotowały chóry „Carduelis” i „Cum Musica” pod dyrekcja Dagmary Matysik. Po południu na placu przykościelnym pod hasłem „Radość w Duchu Świętym”, odbył się festyn rodzinny. Jego przygotowaniem zajął się komitet pod przewodnictwem Waldemara Słowika. W programie były m.in. występy artystyczne, pomiędzy którymi przypomniano historię parafii, konkurs piosenki religijnej, rozstrzygnięcie konkursu plastycznego i wystawa fotografii z kroniki parafialnej. Na zakończenie wystąpił zespół „Arcybractwo Muzyczne”. Część kulinarna, w której funkcje kelnera pełnił ks. Paweł Jakubczak, uzupełniła dobra duchowe i artystyczne. Wszyscy świetnie się bawili, a uzyskany dochód z festynu przeznaczono na zakup ornatów oraz dofinansowanie wakacyjnego wyjazdu dzieci z niezamożnych rodzin. Festyn był okazją do rozrywki, ale także refleksji nad sensem przynależności do wspólnoty parafialnej oraz przypomnieniu, jak bardzo jest potrzebna współczesnemu człowiekowi. Wspólnota ducha jest najbardziej cenną wartością społeczną i Bogu dziękujemy, że możemy do niej należeć.