Dzień 2 lutego obchodzony był w Kościele także jako XVI Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. Ustanowił go w 1997 r. Jan Paweł II.
W tym dniu świętują siostry i bracia zakonni, którzy odnawiają swoje śluby zakonne: śluby posłuszeństwa, ubóstwa i czystości. Podkreślił to Jan Paweł II: „Ofiarowanie Jezusa staje się wymowną ikoną całkowitego oddania własnego życia dla tych, którzy powołani są, aby odtworzyć w Kościele i w świecie, poprzez rady ewangeliczne «charakterystyczne przymioty Jezusa, dziewictwo, ubóstwo i posłuszeństwo»” (Vita consecrata, nr 1). W tym dniu, jak co roku, w katedrze legnickiej Mszy św. w południe przewodniczył bp Stefan Cichy. Wraz z nim koncelebrowali prezbiterzy zgromadzeń męskich posługujących na terenie naszej diecezji, a także księża diecezjalni. Do katedry przybyło też ponad stu przedstawicieli zgromadzeń zakonnych męskich i żeńskich. Uroczystość rozpoczęła się od poświęcenia świec i procesji ze świecami. W homilii bp Stefan Cichy podkreślił znaczenie wspólnot zakonnych dla Kościoła, dla życia naszej diecezji. Podziękował za cichą, ale bardzo owocną pracę sióstr, ojców i braci zakonnych na różnych płaszczyznach działania duszpasterskiego. Osoby konsekrowane prowadzą przedszkola, domy dziecka, pracują w szkołach, placówkach służby zdrowia, prowadzą parafie, udzielają się w życiu parafialnym. Ksiądz Biskup przypomniał, że powołanie zakonne rodzi się, rozpoznaje i dojrzewa w rodzinie: „Dzisiaj rodzice powinni pamiętać, że dzieci są darem od Boga i powinni oni uczyć ich ducha ofiarności: ofiary z życia dla Boga i ludzi. Babcie i dziadkowie, osoby chore i cierpiące na rożnego rodzaju dolegliwości wypraszają łaskę powołania niejednemu młodemu człowiekowi. Każdy dojrzewa w powołaniu wtedy, gdy ofiaruje siebie dla innych”. Przywołując postaci starca Symeona i prorokini Anny, biskup Stefan mówił o tym, że w rożnych sytuacjach życiowych i w rożnym wieku uczymy się od nich znoszenia dolegliwości, cierpień i doskonałego zawierzenia Bogu. To są przykłady nie tylko dla osób konsekrowanych, ale dla wszystkich wiernych. Podkreślił też, że wiele powołań zakonnych i kapłańskich zostało wymodlonych przez osoby starsze, zwłaszcza przez naszych dziadków i nasze babcie. Na zakończenie biskup zaapelował do osób konsekrowanych, aby nieustannie współpracowały z łaską Bożą, aby zawsze były wierne złożonym ślubom, aby przez całe życie „szły za Chrystusem ubogim, posłusznym i czystym”. Wezwał też wszystkich wiernych do modlitwy w intencji powołań zakonnych i kapłańskich. Po homilii nastąpiło odnowienie ślubów zakonnych przez osoby konsekrowane. W tym roku hasłem XVI Dnia Życia Konsekrowanego były słowa: „Życie konsekrowane w Kościele, naszym domu”. Nawiązuje ono do hasła roku duszpasterskiego „Kościół naszym domem”. Warto przypomnieć, że na terenie naszej diecezji w 16 zgromadzeniach żeńskich i 6 męskich posługują obecnie 202 siostry zakonne, 70 prezbiterów zakonnych i 8 braci zakonnych. Dzień Życia Konsekrowanego był okazją nie tylko do modlitwy, ale też materialnego wsparcia zgromadzeń zakonnych, zwłaszcza klasztorów kontemplacyjnych. Do takiej ofiarności wezwał wiernych podczas Mszy św. bp Stefan Cichy. Dlatego też taca z tego dnia została przeznaczona na klasztor Sióstr Benedyktynek w Krzeszowie.

* * *

Świadectwa

O. Piotr Bielenin, gwardian klasztoru Franciszkanów i proboszcz parafii św. Jana Chrzciciela w Legnicy
- Ten dzień jest przede wszystkim przypomnieniem Bożego daru powołania. Jest także przypomnieniem odbytego czasu formacji, przygotowania do złożenia ślubów, czyli tego momentu, kiedy podczas składania profesji zakonnej człowiek ofiaruje się Bogu całkowicie. To także chwila wdzięczności Bogu za dar powołania, za dar wspólnoty, za to, czym jest życie konsekrowane dla Kościoła. Dla mnie życie zakonne jest nieustannym odkrywaniem piękna Pana Boga, piękna powołania, także piękna drugiego człowieka. Dziś nasz charyzmat franciszkański wyraża się przede wszystkim podejściem pełnym miłości i pokoju do drugiego człowieka po to, by w drugim człowieku odczytywać stworzenie boże, widzieć brata w Chrystusie.

S. Kazimiera Skrzypczak, elżbietanka
- W tym roku obchodzę 50. rocznicę profesji zakonnej. Moje powołanie rozwijało się w rodzinie. Wspominam z wdzięcznością mamę, która zmarła, kiedy miałam 9 lat, wspominam tatę, który zmarł półtora roku później. Pamiętam go jako człowieka modlitwy. Ogromnie przeżyłam jego śmierć. Byłam małą dziewczynką. Potem moim wychowaniem zajęła się najbliższa rodzina. W szkole bardzo pomógł mi o. Kapucyn, który uczył nas religii. Po ukończeniu szkoły podstawowej, po różnych przejściach, trafiłam do Wrocławia, do domu prowincjonalnego Sióstr Elżbietanek. Tam trwała dalsza moja edukacja, matura, szkoła pielęgniarska. Po nowicjacie rozpoczęłam pracę w Świdnicy, jako pielęgniarka na oddziale chirurgicznym. Pracowałam tam 26 lat. W tym czasie przeszłam też ciężką chorobę, którą udało się pokonać. Następnie pracowałam w innych miejscach, teraz jestem w Legnicy. Jestem ogromnie wdzięczna Panu Bogu za te 50 lat życia zakonnego, za wszystkie łaski, jakimi mnie obdarzył.

S. Magdalena Sporys, magdalenka
- O życiu zakonnym zaczęłam myśleć po ukończeniu szkoły średniej. Od Boga otrzymałam wiele znaków, które mnie w powołaniu utwierdziły. Pomogła mi też wspólnota, do której należałam oraz nasz duszpasterz. Moi rodzice chcieli jednak, żebym studiowała, więc dla ich świętego spokoju złożyłam papiery na studia, ale się nie dostałam. Siostry Magdalenki poznałam już wcześniej, poza tym św. Magdalena to moja imienniczka, więc nie miałam wątpliwości, że to ma być to właśnie zgromadzenie. Siostry Magdalenki od Pokuty, poświęcają swoje życie, jako wynagrodzenie Bogu za grzechy świata, zwłaszcza kobiet. Dlatego prowadzimy dom dla dziewcząt z trudnych domów i rodzin. Poprzez wychowanie, kształcenie pomagamy im osiągnąć dojrzałość, samodzielność. Podejmujemy też dział pokutne, ekspiacje, posty, adoracje w duchu pokutnym. Pracujemy również w Domu Księży Emerytów, w seminariach, w katechezie, jako pielęgniarki. Ja na przykład pracuję w wydziale duszpasterskim naszej kurii. Życie zakonne daje także możliwość rozwijania własnych zainteresowań i pasji. Obdarzył mnie Bóg talentem muzycznym. Gram na trąbce (ale też na gitarze, pianinie i innych instrumentach). Udzielam się w Młodzieżowej Orkiestrze Diecezji Legnickiej. Dla mnie życie zakonne jest ciągłym wypełnianiem woli Bożej, co z pewnością nie zawsze jest łatwe, jak w życiu każdego innego człowieka. Jest to ciągłe podejmowanie i realizowanie tej woli Bożej każdego dnia.