1. Ten Rok Jubileuszowy uroczystej celebracji Wcielenia,
zgodnie z kierunkami nakreślonymi przez Tertio millennio adveniente,
winien być rokiem "głęboko eucharystycznym" (TMA 55). Dlatego też,
po przyjrzeniu się chwale Trójcy Świętej, która jaśnieje na drodze
człowieka, rozpoczynamy katechezę o wielkiej, a zarazem pokornej
celebracji Bożej chwały, jaką jest Eucharystia.
Jest ona wielka, gdyż jest podstawowym wyrazem obecności
Chrystusa pośród nas "przez wszystkie dni, aż do skończenia świata" (Mt 28, 20); pokorna natomiast, albowiem wyraża się w prostych, codziennych
znakach chleba i wina, zwyczajnego pokarmu i napoju na ziemi Jezusa
oraz w innych regionach. W tej codzienności pożywienia Eucharystia
wprowadza nie tylko obietnicę, ale i "rękojmię" przyszłej chwały:
futurae gloriae nobis pignus datur (św. Tomasz z Akwinu, Officium
de festo Corporis Christi).
Aby zrozumieć wielkość tajemnicy eucharystycznej, rozważamy
dzisiaj temat chwały Bożej oraz działania Boga w świecie, objawiającego
się czy to w wielkich wydarzeniach zbawczych, czy to ukrytego w pokornych
znakach, które tylko oko wiary może dostrzec.
2. W Starym Testamencie hebrajskie słowo kaboQd
wskazuje objawienie się chwały Bożej oraz na obecność Boga w historii
i w stworzeniu. Chwała Pana jaśnieje na szczycie Synaju, w miejscu
objawienia Słowa Bożego (por. Wj 24, 16). Jest obecna nad świętym
namiotem oraz w liturgii Ludu Bożego, pielgrzymującego przez pustynię (por. Kpł 9, 23). Króluje w świątyni, miejscu zamieszkania - jak mówi
Psalmista - "gdzie przebywa [Jego] chwała" (Ps 26, 8). Otacza jakby
płaszczem światła (por. Iz 60, 1) cały naród wybrany. Również św.
Paweł jest świadom, że "do Izraelitów należą przybrane synostwo,
chwała i przymierza..." (Rz 9, 4).
3. Ta chwała Boża, która objawia się w sposób
szczególny Izraelowi, jest obecna w całym wszechświecie, jak usłyszał
prorok Izajasz z ust serafinów w chwili swego powołania: "Święty,
Święty, Święty jest Pan Zastępów. Cała ziemia pełna jest Jego chwały" (Iz 6, 3). Pan objawia również swoją chwałę wszystkim narodom, jak
czytamy w Psałterzu: "Wszystkie ludy widzą Jego chwałę" (Ps 97, 6). Blask światła chwały ma zatem wymiar uniwersalny, dlatego też cała
ludzkość może odkrywać obecność Bożą w kosmosie.
Przede wszystkim objawienie to dokonuje się w Chrystusie,
gdyż jest On "odblaskiem chwały" Bożej (Hbr 1, 3). Jest nim również
przez swoje dzieła, jak zaświadcza Jan Ewangelista, interpretując
znak w Kanie: Chrystus "objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego
Jego uczniowie" (J 2, 11). Rozlewa On Bożą chwałę również przez swoje
słowo, które jest Słowem Bożym: "Ja im przekazałem Twoje słowo" -
mówi Jezus do Ojca; "chwałę, którą Mi dałeś, przekazałem im" (J 17,
14. 22). Jeszcze radykalniej Jezus objawia chwałę Bożą przez swoje
człowieczeństwo przyjęte we Wcieleniu: "Słowo stało się ciałem i
zamieszkało wśród nas. I oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony
otrzymuje od Ojca, pełen łaski i prawdy" (J 1, 14).
4. Ziemskie objawienie Bożej chwały osiąga swój
szczyt w wydarzeniu Paschy, która w pismach Janowych i Pawłowych
jest przedstawiana przede wszystkim jako uwielbienie Chrystusa po
prawicy Ojca (por. J 12, 23; 13, 31; 17, 1; Flm 2, 6-11; Kol 3, 1;
1 Tm 3, 16). Teraz zaś misterium paschalne, wyraz "doskonałego uwielbienia
Boga" (Sacrosanctum Concilium, 7), uobecnia się w Ofierze Eucharystycznej,
pamiątce śmierci i zmartwychwstania, powierzonej przez Chrystusa
Kościołowi, swojej umiłowanej Oblubienicy (por. SC 47). Przykazaniem: "
To czyńcie na moją pamiątkę" (Łk 22, 19) Jezus zapewnia obecność
chwały paschalnej w każdym sprawowaniu Eucharystii, które będzie
wyznaczać bieg ludzkiej historii.
"Przez świętą Eucharystię wydarzenie Paschy Chrystusa
rozszerza się na cały Kościół (...). Wierni, przez przyjmowanie Ciała
i Krwi Chrystusa, wzrastają w tajemniczym przebóstwieniu, które dzięki
Duchowi Świętemu pozwala im mieszkać w Synu jako dzieciom Ojca" (Jan Paweł II oraz Motran Mar Ignatius Zakka I Iwas, Wspólna deklaracja,
23 czerwca 1984 r., nr 6: EV 9, 842).
5. Jest oczywiste, że najwyższą celebrację chwały
Bożej mamy dziś w liturgii. "Ponieważ śmierć Chrystusa na krzyżu
i Jego zmartwychwstanie stanowią treść codziennego życia Kościoła
i zapowiedź wiecznej Paschy, pierwszym zadaniem liturgii jest niestrudzone
wprowadzanie nas na paschalną drogę, otwartą przez Chrystusa, na
której człowiek godzi się umrzeć, aby mieć życie wieczne" (List apostolski
Vicesimus quintus annus, 6).
Obecnie zadanie to realizuje się przede wszystkim przez
sprawowanie Eucharystii, która czyni obecną Paschę Chrystusa i przekazuje
jej dynamizm wierzącym. W ten sposób kult chrześcijański jest najżywszym
wyrazem spotkania między chwałą Bożą a uwielbieniem, jakie wznosi
się z ust i serca człowieka. Tak więc "chwale Pana, która wypełniła
przybytek" świątyni Jego świetlaną obecnością (por. Wj 40, 44), winno
odpowiadać nasze "wychwalanie Pana hojnym darem" (por. Syr 35, 7).
6. Winniśmy również uwielbiać Boga w naszym ciele, jak
przypomina nam św. Paweł, to znaczy całym naszym istnieniem, gdyż
nasze ciało jest świątynią Ducha Świętego, który w nas mieszka (por.
1 Kor 6, 19. 20). W tym świetle można mówić również o kosmicznej
celebracji chwały Bożej. Świat stworzony, "często jeszcze zniekształcony
przez egoizm i zachłanność", ma w sobie "potencjał eucharystyczny": "
jest on przeznaczony do tego, by być wywyższony w Eucharystii Pana,
w Jego tajemnicy Paschy obecnej w ofierze ołtarza" (Orientale lumen,
11). Unoszeniu się chwały Pana, która "sięga ponad niebiosa" (Ps
113, 4) i rozlewa się na wszechświat, winna więc odpowiadać w harmonijnym
współbrzmieniu chóralna pieśń stworzenia, aby "we wszystkim był uwielbiony
Bóg przez Jezusa Chrystusa. Jemu chwała i moc na wieki wieków! Amen" (1 Pt 4, 11).
Z oryginału włoskiego tłumaczył o. Jan Pach - paulin
Pomóż w rozwoju naszego portalu