Ukraina - to cel kolejnej trudnej pielgrzymki Jana Pawła II. Zresztą, któraż z dotychczasowych była łatwa? W świecie naznaczonym niezliczonymi podziałami, permanentnym brakiem jedności, łatwych pielgrzymek papieskich być po prostu nie może. Są tylko trudne. Zbyt trudne jedynie dla ludzi małej wiary, a Ojciec Święty jest człowiekiem gigantycznej wiary, takiej, o której Zbawiciel mówił, że może góry przenosić. Dlatego Jan Paweł II z ufnością stawia czoło kolejnym wyzwaniom, będąc obecnie największym na naszej planecie Apostołem Pokoju i Pojednania. Z tymi właśnie Boskimi darami wyruszył 23 czerwca 2001 r. na Ukrainę, gdzie przez pięć dni - do 27 czerwca - rzuca ewangeliczny zasiew. Na trasie pielgrzymki jest Kijów i Lwów. Spotkania z ponad dwoma milionami chrześcijan - rzymskokatolików, grekokatolików i prawosławnych.
Zdecydowana większość mieszkańców Ukrainy oczekiwała na Papieża z wytęsknieniem ożywianym nadzieją, że jak przed milionowymi rzeszami wcześniej, tak i przed nimi odkryje lepszą przyszłość. Smutne, że byli i tacy wśród braci chrześcijan, którzy - nie bacząc na świadectwo życia Jana Pawła II - nieprzejednani, jakby zaślepieni, sprzeciwiali się tej wizycie i nie chcieli przyjąć ofiarowanych z serca darów. Czy można jednak uciekać w nieskończoność przed łaską Bożą?
Kolejna trudna pielgrzymka wpisze się w ten wielki Pontyfikat. Ale tylko podejmując trudne wyzwania, Ojciec Święty zmienia świat, czyniąc ludzi lepszymi. Powiemy, może trochę nieskromnie, ale niech usprawiedliwieniem będzie poruszenie serca. Ojcze Święty! W imieniu ludzi i świata - dziękujemy.