SLD-owski wicepremier i minister finansów Marek Belka podał się do dymisji, osłaniając motywy swej decyzji "względami osobistymi" . Kolejny więc raz polityk SLD pragnie najwyraźniej zataić przed opinią publiczną głęboki spór, dzielący SLD na dwie frakcje, z których pierwsza grupuje się wokół prezydenta Kwaśniewskiego, druga - wokół premiera Millera.
Spór ten ujawnił się spektakularnie na tle stosunku obydwu frakcji do Rady Polityki Pieniężnej, a konkretnie - do mniej lub bardziej proinflacyjnej polityki - ale wydaje się, że prawdziwa przyczyna nasilającej się walki frakcyjnej w łonie SLD tkwi gdzie indziej. Jest nią ujawniająca się coraz bardziej oczywista niezdolność rządzącej lewicy do przeciwstawienia się widocznemu regresowi, jaki dotyka polską gospodarkę. Rośnie bezrobocie i jest to tendencja trwała; upada coraz więcej małych, średnich i dużych przedsiębiorstw, a zatory płatnicze pomiędzy przedsiębiorstwami stają się nagminne. Rzeczywistość brutalnie "sprawdza" także prounijny entuzjazm rządzącej lewicy i jej bezalternatywną wobec Unii Europejskiej politykę. Rząd niby walczy z objawami korupcji, ale nawet nie dotyka przyczyn korupcyjnych mechanizmów. Nie minął jeszcze rok lewicowych rządów w Polsce, a widać już, że intelektualnie, konceptualnie i praktycznie lewica jest bezradna; państwo popada w niepokojący dryf.
Jak to zwykle bywa w takich sytuacjach - w obozie rządzącym nasilają się walki frakcyjne, nawiązujące do starych, niegdysiejszych podziałów...
Zaniepokojony najwyraźniej możliwością politycznej kompromitacji SLD - Kwaśniewski próbuje zbudować wokół siebie "nową lewicę", aby " stanęła na czele" jako "europejska, demokratyczna i liberalna". Jej trzonem byłaby Unia Wolności, która w tych dniach stworzyła Front Demokratyczny z dwoma pomniejszymi ugrupowaniami, i nawet jeśli są to siły zbyt skromne, by pokusić się o sukces wyborczy - mogą okazać się wystarczająco silne, by w niedalekiej przyszłości (zwłaszcza wobec kompromitacji rządu Millera!) podmienić kierownictwo partyjne SLD.
Tymczasem Miller, który stał się swoistym zakładnikiem własnych dołów partyjnych, brnie bardziej w polityczną sztampę i rutynę: drenowanie kieszeni obywateli, rodzinnych budżetów i coraz bardziej nieznośny fiskalizm (wzrost cen prądu od 1 lipca!) - to praktycznie jedyna "polityka rządowa", której towarzyszy partyjniactwo posunięte tak daleko, że nawet sprzątaczki w urzędach państwowych znów już niedługo zatrudniane będą "z partyjnego klucza"...
Jednocześnie rząd brnie w coraz większe, coraz bardziej niepokojące długi: przy wzroście gospodarczym szacowanym na 1-1,5% ( zatem w granicach błędu statystycznego!) obligacje rządowe oprocentowane są na kilka - kilkanaście procent, co oznacza, że aby je wykupywać, rząd... musi nakładać na obywateli coraz większe ciężary finansowe. W tej sytuacji nie ma żadnych nadziei na drgnięcie koniunktury, a widmo gospodarczej zapaści krąży po kraju.
W myśl słynnego "ethosu lewicy" ("władzy raz zdobytej nie damy sobie odebrać") nie dziwi, że w tej sytuacji postkomuniści koncentrują się już tylko na walce o władzę i o rozdawnictwo intratnych posad w administracji gospodarczej. Walka frakcyjna nasila się w łonie SLD, i któż by w tej sytuacji miał czas i ochotę zajmować się sprawami naprawdę ważnymi dla obywateli: bezrobociem, obniżaniem podatków, ograniczaniem biurokracji, postępującą biedą, narastającym rozczarowaniem młodzieży wstępującej w dorosłe życie... Poprzestaje się zatem na problemach pozornych: spór rządu z Radą Polityki Pieniężnej ( gdy sam rząd podraża kredyt swymi obligacjami), negocjacje z Unią Europejską (gdy już wcześniej zadekretowano "brak alternatywy") etc.
Zaskakująco szybko lewica wyczerpuje swój kapitał wyborczy, koncentrując się najwyraźniej już tylko na rywalizacji o przyszłe przywództwo SLD: czy będą to "ludzie od Kwaśniewskiego", czy nadal " ludzie od Millera"...
Jednak upłynęło już wystarczająco wiele czasu, by stwierdzić, że nie ma między nimi żadnej istotnej różnicy. Przynajmniej dla obywateli, którzy nie żyją z władzy, ale z własnej pracy: czy to na wsi, czy w mieście.
I tylko co starsi obywatele przypominają, że w latach 50. w łonie dawnej PZPR miał miejsce podobny spór frakcyjny: wtedy też frakcja "Puławy" udawała "postępowych liberałów", ale tylko po to, by odsunąć od władzy "frakcję Natolin". Tamten spór zakończył się dość zgniłym kompromisem, którego ostatnim akordem była masakra robotników na Wybrzeżu w 1970 r. Za egoizm i partyjniactwo lewicy zapłacili niewinni ludzie... Tymczasem napięcia społeczne w Polsce - narastają.