9 czerwca br. w krzeszowskiej bazylice zebrało się ponad pół tysiąca członków Parafialnych Kół Towarzystwa Przyjaciół Wyższego Seminarium Duchownego w Legnicy ze swymi duszpasterzami z niemal trzydziestu miejscowości naszej diecezji. Na Eucharystię i spotkanie z naszymi Przyjaciółmi przybyła także część wspólnoty seminaryjnej, z rektorem ks. Leopoldem Rzodkiewiczem, wicerektorem ks. Markiem Korgulem, ks. prefektem Sławomirem Augustynowiczem oraz grupa kleryków z zespołem muzycznym "Semen".

O godz. 14.00 rozpoczęła się uroczysta Eucharystia koncelebrowana przez seminaryjnych przełożonych i przybyłych z grupami księży, której przewodniczył Ksiądz Rektor. Na wstępie ks. Rzodkiewicz powitał w imieniu przełożonych i alumnów wszystkich przybyłych do Krzeszowa: " W tej bazylice, w obecności Chrystusa, pragnę powitać Was, drogie Siostry i drodzy Bracia, nasi Przyjaciele, z Prezesami Kół TPWSD na czele i przybyłymi z Wami księżmi. Rozpoczynamy to nasze wspólne spotkanie przyjaciół i sympatyków legnickiego Wyższego Seminarium Duchownego, aby wyznać naszą wiarę i modlić się o nowych żniwiarzy niwy Pańskiej, by nie brakowało ludzi, którzy głosić będą Dobrą Nowinę, przede wszystkim w naszej ojczyźnie, naszej diecezji, ale i na całym świecie. Te nasze modlitwy o powołania chcemy zanosić przez serce Matki Bożej Łaskawej w imię Trójcy Przenajświętszej (...). Obejmijmy modlitwą naszych Pasterzy - Księży Biskupów, całe Seminarium - z przełożonymi i alumnami, szczególnie polecając Bogu najmłodszych kapłanów, którzy niedawno przyjęli święcenia prezbiteriatu. (...) Przełożeni seminaryjni sprawują tę Eucharystię w Waszych intencjach, w intencjach, z którymi nasi Przyjaciele przybywają do Domu Łaski, w intencjach wszystkich członków Towarzystwa Przyjaciół legnickiego Seminarium, by żywym Pan błogosławił, a zmarłych przyjął do swej niebieskiej chwały".

Homilię wygłosił ks. prefekt Sławomir Augustynowicz. Kaznodzieja rozpoczął słowami: "Pięćdziesiąt lat po narodzeniu Chrystusa zebrał się rzymski senat i zastanawiał się, jakie imię nadać bogu. Czy nazwać go bogiem bogactwa, bogiem mądrości, czy może bogiem wszechmocy. Wtedy wstał burmistrz Rzymu i powiedział: Ten najwyższy bóg nie może być bogiem bogactwa, bo nie byłby bogiem biednych; nie może być bogiem mądrości, bo nie byłby bogiem prostaczków; nie może być bogiem wszechmocy, bo nie byłby bogiem słabych i uciśnionych. Nazwijmy go bogiem miłości, a wtedy będzie bogiem wszystkich ludzi! Przewielebny Księże Rektorze, czcigodni Kapłani, drogie Siostry i Bracia. Bóg jest Miłością. On ogarnia każdego człowieka swoją nieogarnioną miłością, która wypływa z Jego Boskiego serca. Konsekwencją Jego miłości jest dar powołania, który otrzymuje każdy człowiek.

(...) Według dokumentów Kościoła powołanie jest dla człowieka znakiem, który został wpisany w jego życie od samego początku. Człowiek od momentu narodzin został zaproszony do dialogu z Bogiem i rzeczywiście istnieje tylko dlatego, że został przez Boga stworzony z miłości i z miłości jest przez Niego podtrzymywany w istnieniu. To właśnie na tym dialogu miłości ze Stwórcą zasadza się możliwość, by każdy z nas mógł wzrastać według własnych cech i możliwości".

"W dzisiejszej Ewangelii usłyszeliśmy słowa Chrystusa skierowane do Mateusza: Pójdź za Mną! - mówił ks. Sławomir - Mateusz na pewno nie spodziewał się takiego wezwania. Być może on nawet nie wyróżniał się z tłumu, który stał dokoła Jezusa, a jednak Chrystus właśnie jego powołał do kroczenia swymi śladami".

"Powołanie - mówił Ksiądz Prefekt - jest wielkim, darmo danym darem i ogromną tajemnicą. Powołanie to również wezwanie, bo kiedy Bóg wzywa - wzywa po imieniu; wzywa każdego z nas do wypełnienia konkretnego zadania, bo powołanie jest wielkim zadaniem. Siostro i Bracie, spójrz na swoje życie. Bóg w pewnym momencie powiedział Ci: masz być dobrą żoną, masz być dobrym mężem; masz być dobrym nauczycielem, lekarzem, kierowcą... Masz być dobrym młodym człowiekiem słuchającym rodziców. Bóg powołuje każdego chrześcijanina do wspólnoty miłości z Jezusem Chrystusem; Bóg powołuje do uczestnictwa w życiu Kościoła, do życia zgodnego z Ewangelią i - w końcu - do świętości. Każdy z nas obecnych w tej bazylice jest wezwany i powołany do świętości. Ta świętość nie jest bowiem przeznaczona tylko dla kapłanów czy sióstr zakonnych, ale dla każdego z nas. Spójrzmy, jak wiele osób świeckich wynosi Ojciec Święty na ołtarze. Dla nas powołanie do świętości oznacza, iż każdy z nas przede wszystkim musi żyć blisko Chrystusa. Dążenie do świętości polega też na całkowitym zawierzeniu i zaufaniu Chrystusowi. Bóg oczekuje od nas tego zaufania i nigdy nas nie opuści. W końcu, człowiek powołany do świętości, to człowiek, który daje świadectwo; mamy żyć tak, aby drugi człowiek, patrząc na nasze życie, mógł uwierzyć w Chrystusa. (...) Uczy nas tego Papież Jan Paweł II, mówiąc: Bądźcie w tym świecie nosicielami wiary i nadziei chrześcijaństwa. Żyjąc miłością na co dzień, nie cofajcie się przed przeszkodami, które piętrzą się na ścieżkach naszego życia. Siostro i Bracie, nie zatrzymuj się na drodze do świętości. Zawsze spotkasz na niej drugiego człowieka - może to być twój sąsiad, kolega z pracy, ktoś z rodziny, a może kapłan... I właśnie ten człowiek ma ci pomóc dojść do świętości, a ty masz pomóc jemu!"

"(...) Jakież to wspaniałe, że pierwszy biskup legnicki Tadeusz Rybak już przed laty powołał do istnienia Towarzystwo Przyjaciół Wyższego Seminarium Duchownego w Legnicy. Jakże wspaniale Pan Bóg pokierował sercami rzesz ludzi, którzy modlą się w intencji tych, których Pan wybrał do służby kapłańskiej. Pamiętajmy, iż trwanie w Towarzystwie Przyjaciół Seminarium jest naszym wyznaniem wiary, naszym świadectwem, naszą miłością i drogą do świętości. (...) Tą Eucharystią dziękujemy Bogu za Towarzystwo naszych Przyjaciół, którzy są wsparciem dla Seminarium. To na pewno jest owoc współpracy z Trójcą Świętą, bo przez Waszą modlitwę Duch Święty wzbudza nowe powołania i podtrzymuje te już odkryte. Bo tylko Bóg może dać wiarę - jednak ty możesz dać świadectwo; tylko Bóg może dać miłość - jednak ty możesz uczyć innych, jak kochać; tylko Bóg może uczynić coś, co wydaje się niemożliwe - jednak ty możesz uczynić coś, co jest możliwe. Siostro i Bracie, życzę Tobie i sobie, byśmy każdego dnia naszego życia dawali świadectwo i uczyli innych, jak kochać; abyśmy w naszym życiu uczynili to, co jest możliwe. A kiedy Bóg mówi ´Pójdź za Mną!´, nie wahaj się i - jak Mateusz - wstań i idź! Kiedy Bóg postawi przed Tobą zadanie, nie należy się niepokoić i lękać, ale wstać i iść, swym życiem głosząc Ewangelię".

Na zakończenie Eucharystii głos zabrał Ksiądz Rektor, mówiąc: "Pragniemy wam, Drodzy Przyjaciele, raz jeszcze podziękować, że w tych trudnych i ciężkich czasach potraficie jeszcze z nami podzielić się tym, co macie. Tej wdzięczności nie da się wypowiedzieć tylko słowami, dlatego wypowiadamy ją w takich miejscach, jak to i w ten modlitewny sposób, prosząc dobrego Boga, by Wam stokrotnie wynagrodził trud i wysiłek, jaki podejmujecie. Jeszcze raz za wszystko składamy serdeczne Bóg zapłać i prosimy, szczególnie teraz, gdy przyjmujemy kandydatów do Seminarium, byście Państwo modlili się o nowe, liczne i święte powołania kapłańskie i zakonne". Ks. Rzodkiewicz wspomniał też jubileusz dziesięciolecia istnienia legnickiego Domu Ziarna i Towarzystwa Przyjaciół Seminarium Diecezji Legnickiej, jakie w przyszłym roku wspólnie będziemy przeżywać.

Po Eucharystii był czas na indywidualną modlitwę, posilenie się, pospacerowanie, no i oczywiście dokładne zwiedzenie bazyliki oraz kościoła św. Józefa.

Następnie wszyscy ponownie zgromadzili się w bazylice, gdzie ks. wicerektor Marek Korgul podał najważniejsze ogłoszenia i komunikaty, poczym złożył sprawozdanie z ostatniego roku działalności Wyższego Seminarium Duchownego Diecezji Legnickiej w Legnicy.