Wiadomości ze świata

Z Austrii

Betlejemskie Światło Pokoju

W 25 krajach europejskich zapłonie Betlejemskie Światło Pokoju. Od 18 lat, rokrocznie zapala je od lampki w betlejemskiej grocie wybrane dziecko z Górnej Austrii. „To brzmi jak paradoks, że symbol pokoju - światło z Betlejem przywożone jest właśnie z regionu, w którym na porządku dziennym są okrutne akty przemocy i śmierć, i że zapłonie ono w tylu krajach u ludzi dobrej woli” - powiedział m.in. biskup pomocniczy w Wiedniu Helmut Krätzl, który ze strony katolickiej przewodniczył 13 grudnia br. w stolicy Austrii ekumenicznym uroczystościom przekazania światła delegacjom z innych krajów. Bp Krätzl podkreślił, że inicjatywa Betlejemskiego Światła Pokoju ma przypominać słowa, jakimi aniołowie oznajmili pasterzom narodziny Jezusa: „Chwała na wysokości Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli”.
W Wigilię Bożego Narodzenia Światło Pokoju będzie rozwiezione po całej Austrii.

Z Francji

W Polskiej Misji w Paryżu

Reklama

W dniach 7 i 8 grudnia br. bp Ryszard Karpiński, delegat Konferencji Episkopatu Polski ds. Duszpasterstwa Emigracji, odwiedził po raz pierwszy Polską Misję Katolicką w Paryżu. 7 grudnia dokonał uroczystego poświęcenia m.in. marmurowego ołtarza w prezbiterium kościoła pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, przy którym mieści się rektorat Polskiej Misji Katolickiej we Francji. W homilii Ksiądz Biskup mówił, że ołtarz ma przypominać wiernym wołanie adwentowe: „Przygotujcie drogę Panu”. Bp Karpiński odprawił Mszę św. dla dzieci, a wieczorem przemawiał do młodzieży.
Drugi dzień wizyty był przeznaczony na spotkanie z polskimi kapłanami z dekanatu paryskiego. Ksiądz Biskup odprawił Mszę św. i wygłosił konferencję o Kościele jako znaku i narzędziu nadziei na podstawie adhortacji apostolskiej Ecclesia in Europa. Wieczorem w Seminarium Polskim w Issy-les-Moulineaux, na przedmieściu Paryża, Ksiądz Biskup spotkał się ze studentami studiów zaocznych Wydziału Filozofii KUL, którzy przybyli do Paryża na wykłady.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Włochy

Jerzy Kluger, przyjaciel Jana Pawła II z lat młodości, otrzymał 4 grudnia br. tytuł „Człowieka Pojednania” za 2003 r., przyznawany przez Polską Radę Chrześcijan i Żydów. Uroczystość wręczenia nagrody odbyła się w Ambasadzie RP przy Stolicy Apostolskiej w centrum Rzymu, w obecności ambasador Hanny Suchockiej, ambasadora Izraela przy Watykanie Bena Hura i sekretarza Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan - bp. Briana Farrella. Laudację wygłosił współprzewodniczący Rady - ks. Michał Czajkowski, przypominając wszystkie najważniejsze fakty z życia obu przyjaciół: Karola Wojtyły i Jerzego Klugera.

USA

Kościół św. Jacka w Chicago został podniesiony 1 grudnia br. do godności bazyliki mniejszej. Z tej okazji odbyły się tam uroczystości liturgiczne, którym przewodniczył arcybiskup metropolita Chicago - kard. Francis Eugene George. Wśród koncelebransów był m.in. prowincjał Księży Zmartwychwstańców - ks. Adam Piasecki.
W kazaniu kard. George wyraził radość, że jego archidiecezja wzbogaciła się o nową bazylikę. Jest to wspaniały dar Jana Pawła II zarówno dla całej archidiecezji, jak i dla chicagowskiej Polonii - podkreślił Hierarcha. Odczytany został także list gratulacyjny od kard. Józefa Glempa. Prymas Polski jest opiekunem Polonii, a chicagowskie Jackowo odwiedzał kilkakrotnie, ostatnio latem br.

Chiny

Pozbawiony od 6 lat wolności 72-letni obecnie bp James Su Zhimin z diecezji Baoding (chińskiego podziemnego Kościoła katolickiego) „zniknął” z miejscowego szpitala wkrótce po operacji. Azjatycka agencja katolicka UCA-News podała, że niedawno odwiedzili Biskupa w szpitalu członkowie jego rodziny. Wcześniej - od czasu osadzenia Hierarchy w więzieniu w 1997 r. - nic nie było o nim wiadomo. Dopiero 14 listopada br. pewien katolik ujawnił, że dowiedział się o przewiezieniu Biskupa na oddział chorób serca szpitala w Baoding (prowincja Hebei, 150 km na południe od Pekinu). Krewni, których dopuszczono po wielu trudnościach, powiedzieli, że miał on zabandażowane oczy po operacji okulistycznej.

Rosja

Oby nigdy już w Rosji nie zapłonął ogień ateizmu i nie zapanował „duchowy Czarnobyl” - mówił m.in. abp Tadeusz Kondrusiewicz 7 grudnia br. podczas Mszy św. w kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Sankt Petersburgu (najstarszej z istniejących i największej świątyni katolickiej Rosji), której przewodniczył kard. Zenon Grocholewski, prefekt watykańskiej Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego (Seminariów i Instytutów Naukowych), wraz z biskupami 4 rosyjskich diecezji: abp. Kondrusiewiczem z Moskwy, bp. Josephem Werthem z Nowosybirska, Clemensem Pickelem z Saratowa oraz Cyrylem Klimowiczem z Irkucka. W świątyni zebrali się licznie Polacy z Sankt Petersburga.
6 grudnia br. odbyła się uroczysta sesja z okazji 10-lecia Seminarium w Sankt Petersburgu.

Tydzień na świecie

4 grudnia minęła 40. rocznica ogłoszenie soborowej Konstytucji o liturgii. Papież Jan Paweł II w liście apostolskim wydanym z tej okazji zwrócił uwagę na konieczność „rozwijania duchowości liturgicznej”.

W obecności ponad 1,5 tys. członków ruchu fokolarynów abp Stanisław Ryłko, przewodniczący Papieskiej Rady ds. Świeckich, odczytał przesłanie, jakie Jan Paweł II skierował do założycielki ruchu - Chiary Lubich w 60. rocznicę jego powstania. Uroczystość odbyła się w Wielkiej Sali ośrodka Mariapoli w Castel Gandolfo, w pobliżu letniej rezydencji papieskiej.

Pomnik św. o. Pio z Pietrelciny odsłonił w Bolonii przewodniczący Izby Deputowanych włoskiego parlamentu - Pier Ferdinando Casini. Pochodzący z tego miasta polityk chadecki podkreślił szczególny związek słynnego kapucyna z Bolonią. W odsłonięciu monumentu wziął udział arcybiskup Bolonii - kard. Giacomo Biffi.

W Rzymie miał miejsce nadzwyczajny Synod Biskupów obrządku chaldejskiego (wschodniego Kościoła katolickiego). Wybrany został nowy patriarcha Babilonii dla Chaldejczyków - Emmanuel III Delly. Podczas Mszy św. w Bazylice św. Piotra otrzymał on dokument papieski, przyjmujący go do „wspólnoty kościelnej”, co jest równoznaczne z uznaniem i potwierdzeniem przez Ojca Świętego ważności wyboru.

Kościół katolicki w Korei otrzymał zezwolenie Stolicy Apostolskiej na rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego 124 Koreańczyków, którzy ponieśli śmierć męczeńską w 1791 r.

Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych przegłosowało rezolucję zgłoszoną przez Palestyńczyków, by w sprawie muru między Izraelem a Palestyną wypowiedział się Międzynarodowy Trybunał Sprawiedliwości.

Prokremlowska Jedna Rosja wygrała wybory do Dumy (będzie miała prawie połowę miejsc w parlamencie). Wraz z partią populisty Żyrinowskiego i komunistyczno-narodowym blokiem Rodina obóz rządzący uzyska ponad 300 głosów w Dumie, co pozwoli mu na przeprowadzenie zmiany konstytucji, która na razie zabrania Władimirowi Putinowi kandydowania na trzecią kadencję. „Poprzednia Duma była kontrolowana przez Kreml, nowa będzie mu posłuszna jeszcze bardziej” - stwierdził m.in. politolog Igor Bunin.

Wysokiej rangi przedstawiciele judaizmu i chrześcijaństwa we wspólnym oświadczeniu wydanym w Jerozolimie wypowiedzieli się przeciwko przemocy w Ziemi Świętej. „Jako zwierzchnicy religijni podzielamy ból i troskę wszystkich ludzi cierpiących w Ziemi Świętej” - czytamy m.in. w dokumencie ogłoszonym na zakończenie 3. oficjalnego spotkania delegacji Stolicy Apostolskiej i Naczelnego Rabinatu Izraela.

O większą aktywność na rzecz pokoju w Ziemi Świętej zaapelowało do prezydenta George’a W. Busha 32 przywódców religijnych w USA. Autorzy listu ogłoszonego w Waszyngtonie zwrócili uwagę, że potrzebne są „nowe wysiłki na najwyższym szczeblu”, gdyż kroki na drodze pokojowej, podejmowane dotychczas przez Izrael i władze Autonomii Palestyńskiej, są „zbyt niezdecydowane”. Ponadto, ich zdaniem, odnosi się wrażenie, że rząd USA, angażując się w Iraku i Afganistanie, przesunął na dalszy plan ognisko zapalne Izrael-Palestyna.

Drodzy bracia i siostry! Dzisiaj chciałbym wam powiedzieć o kolejnej, po św. Katarzynie Sieneńskiej i św. Katarzynie z Bolonii świętej noszącej imię Katarzyna. Myślę o św. Katarzynie z Genui, znanej przede wszystkim z powodu jej wizji czyśćca. Tekst, który opisuje jej życie i myśl, został opublikowany w tym liguryjskim mieście w 1551 r. Jest podzielony na trzy części: „Życie i nauka”, „Udowodnienie i wyjaśnienie czyśćca” - bardziej znana jako Traktat oraz „Dialog między duszą a ciałem”. Redaktorem końcowym był spowiednik Katarzyny, ks. Cattaneo Marabotto. Katarzyna urodziła się w Genui w 1447 r. Była ostatnią z pięciorga dzieci. Została osierocona przez ojca, Giacomo Fieschi, gdy była jeszcze dzieckiem. Matka, Francesca di Negro, dała jej dobre wychowanie chrześcijańskie, na tyle, że starsza z dwóch córek została zakonnicą. W wieku szesnastu lat Katarzyna został wydana za mąż za Giuliano Adorno, człowieka, który po wielu doświadczeniach militarnych i handlowych na Bliskim Wschodzie, powrócił do Genui, aby się ożenić. Życie małżeńskie nie było łatwe, także ze względu na charakter małżonka, uzależnionego od hazardu. Sama Katarzyna miała początkowo skłonność do prowadzenia pewnego rodzaju życia światowego, w którym jednakże nie mogła odnaleźć spokoju. Po dziesięciu latach, w jej sercu było głębokie poczucie pustki i goryczy. Nawrócenie rozpoczęło się 20 marca 1473 r., dzięki wyjątkowym przeżyciom. Udawszy się do kościoła świętego Benedykta i klasztoru Matki Bożej Łaskawej, aby się wyspowiadać, klękając przed kapłanem, „otrzymała - jak sama pisze - ranę w sercu, ogromną miłość ku Bogu”, z bardzo jasną wizją swojej nędzy i wad, a jednocześnie dobroci Boga, że omal nie zemdlała. Z tego doświadczenia zrodziła się decyzja, która ukierunkowała całe jej życie: „Nigdy więcej świata, nigdy więcej grzechów” (por. Vita mirabile, 3rv). Wówczas Katarzyna uciekła, przerywając spowiedź. Gdy wróciła do domu, weszła do najodleglejszego pokoju i długo płakała. W tym momencie była już wewnętrznie pouczona o modlitwie i świadoma ogromnej miłości Boga względem niej, grzesznej. Było to doświadczenie duchowe, którego nie mogła wyrazić słowami (por. Vita mirabile, 4r). To właśnie przy tej okazji ukazał się jej cierpiący Jezus, niosący krzyż, jak jest to często przedstawiane w ikonografii świętej. Kilka dni później wróciła do księdza, by w końcu dokonać dobrej spowiedzi. Tutaj zaczęło się owo „życie oczyszczenia”, które przez długi czas było przyczyną jej stałego bólu za popełnione grzechy i pobudziło do przyjmowania pokuty i ofiar, aby ukazać Bogu swoją miłość. Na tej drodze Katarzyna coraz bardziej przybliżała się do Pana, aż do wejścia w to, co nazywa się „życiem zjednoczenia”, to znaczy relacji wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem. W Vita mirabile napisano, że jej dusza była prowadzona i pouczana wewnętrznie jedynie słodką miłością Boga, który dawał jej wszystko, czego potrzebowała. Katarzyna oddała się niemal całkowicie w ręce Pana, aby żyć przez około dwadzieścia pięć lat - jak pisze - „bez pośrednictwa jakiegokolwiek stworzenia, żyć pouczana i rządzona przez samego Boga”(Vita mirabile, 117r-118r), karmiąc się nade wszystko nieustanną modlitwą i Komunią Świętą przyjmowaną każdego dnia, co w jej czasach nie było powszechne. Dopiero wiele lat później Pan dał jej kapłana, który zatroszczył się o jej duszę. Katarzyna zawsze niechętnie zwierzała się i wyrażała doświadczenie swej mistycznej komunii z Bogiem, przede wszystkim ze względu na głęboką pokorę, jaką doświadczała w obliczu łask Pana. Jedynie perspektywa uwielbienia i możliwości pomagania w rozwoju duchowym innych ludzi pobudziła ją, aby powiedzieć innym, co się w niej wydarzyło, począwszy od chwili nawrócenia, które było jej doświadczeniem pierwotnym i podstawowym. Miejscem jej wstąpienia na szczyty mistyki był szpital Pammatone, największy kompleks szpitalny w Genui, którego była dyrektorką i inspiratorką. Tak więc Katarzyna żyła życiem w pełni czynnym, pomimo owej głębi swego życia duchowego. W Pammatone utworzyła się wokół niej grupa zwolenników, uczniów i współpracowników, zafascynowanych jej życiem wiary oraz miłością. Sam jej małżonek Giuliano Adorno, został nim na tyle pozyskany, że porzucił rozpustne życie, aby stać się tercjarzem franciszkańskim, przenieść do szpitala, i pomagać swej żonie. Zaangażowanie Katarzyny w opiekę nad chorymi trwało aż do końca jej ziemskiej pielgrzymki, 15 września 1510 r. Od nawrócenia do śmierci nie było wydarzeń nadzwyczajnych, ale dwa elementy charakteryzują całe jej życie: z jednej strony doświadczenie mistyczne, to znaczy głębokie zjednoczenie z Bogiem, odczuwane jako unia oblubieńcza, a z drugiej opieka nad chorymi, organizowanie szpitala, służba bliźniemu, zwłaszcza najbardziej potrzebującym i opuszczonym. Te dwa bieguny - Bóg i bliźni wypełniają całkowicie jej życie, praktycznie spędzone w obrębie szpitalnych murów. Drodzy przyjaciele, nigdy nie wolno nam zapominać, że im bardziej miłujemy Boga i trwamy w modlitwie, tym bardziej potrafimy prawdziwie kochać otaczające nas osoby, ponieważ będziemy zdolni do dostrzeżenia w każdej osobie oblicza Pana, który kocha bezgranicznie, nie czyniąc różnic. Mistyka nie tworzy dystansu wobec bliźniego, nie tworzy życia abstrakcyjnego, lecz raczej przybliża do drugiego człowieka ponieważ zaczyna się postrzegać świat oczyma i sercem Boga. Myśl Katarzyny o czyśćcu, ze względu na którą jest ona szczególnie znana, jest skondensowana w ostatnich dwóch częściach cytowanej księgi: „Traktat o czyśćcu” i „Dialogu między duszą a ciałem”. Ważne, aby zauważyć, że Katarzyna w swym doświadczeniu mistycznym nie ma nigdy szczególnych objawień o czyśćcu czy też doznających tam oczyszczenia duszach. Jednakże w pismach inspirowanych naszą Świętą jest to element centralny, a sposób jego opisania ma cechy oryginalne, na tle swej epoki. Pierwszy rys indywidualny dotyczy „miejsca” oczyszczenia dusz. W jej czasach przedstawiano go głównie odwołując się do obrazów związanych z przestrzenią: sądzono, że istnieje pewna przestrzeń, gdzie miałby się znajdować czyściec. U Katarzyny jednak czyściec nie jest przedstawiony jako element krajobrazu wnętrzności ziemi: jest to ogień nie zewnętrzny, ale wewnętrzny. Czyściec jest ogniem wewnętrznym. Święta mówi o drodze oczyszczenia duszy ku pełnej komunii z Bogiem, wychodząc od swojego doświadczenia głębokiego bólu z powodu popełnionych grzechów, w porównaniu z nieskończoną miłością Boga (por. Vita mirabile, 171v). Słyszeliśmy, że w czasie nawrócenia Katarzyna nagle odczuwa dobroć Boga, nieskończoną odległość swego życia od tej dobroci oraz palący ogień w swym wnętrzu. To jest ten ogień, który oczyszcza, jest to wewnętrzny ogień czyśćca. Także i tu jest rys oryginalny w porównaniu z myślą tamtej epoki. W istocie nie wychodzi się od zaświatów, aby powiedzieć o mękach czyśćcowych - jak to było w zwyczaju w tym czasie, a być może jeszcze dziś - aby następnie wskazać drogę do oczyszczenia i nawrócenia. Nasza Święta wychodzi od własnego doświadczenia życia wewnętrznego na drodze ku wieczności. Dusza - mówi Katarzyna - przedstawia się Bogu jako nadal związana pragnieniami i cierpieniami wynikającymi z grzechu, a to uniemożliwia jej, aby cieszyła się uszczęśliwiającą wizją Boga. Katarzyna stwierdza, że Bóg jest tak święty i czysty, że dusza zbrukana grzechem nie może się znaleźć w obecności Bożego majestatu (por. Vita mirabile, 177r). Także i my czujemy, jak bardzo jesteśmy oddaleni, jak bardzo jesteśmy pełni tak wielu rzeczy, które uniemożliwiają nam widzenie Boga. Dusza jest świadoma ogromnej miłości i doskonałej sprawiedliwości Boga, i w konsekwencji cierpi, że nie odpowiedziała w sposób prawidłowy i doskonały na tę miłość, a właśnie sama miłość wobec Boga staje się tym samym płomieniem, sama miłość oczyszcza z rdzy grzechu. U Katarzyny można dostrzec obecność źródeł teologicznych i mistycznych, z których zazwyczaj czerpano w owym czasie. W szczególności odnajdujemy typowy obraz zaczerpnięty od Dionizego Areopagity, to jest złotą nić, łączącą serce człowieka z samym Bogiem. Kiedy Bóg oczyścił człowieka, wiąże go cieniutką złotą nicią, jaką jest Jego miłość, i pociąga go ku sobie uczuciem tak silnym, że człowiek staje się „pokonanym, zwyciężonym, pozbawionym siebie”. W ten sposób serce człowieka jest opanowane przez miłość Boga, która staje się jedynym przewodnikiem, jedynym poruszycielem jego egzystencji (por. Vita mirabilis, 246 rv). Owa sytuacja wyniesienia ku Bogu i powierzenia się Jego woli, wyrażona obrazem nici, jest używana przez Katarzynę, aby wyrazić działanie światła Bożego na dusze w czyśćcu, światła, które je oczyszcza i unosi do wspaniałości promienistego blasku Bożego (por. Vita mirabilis, 179r). Drodzy przyjaciele! Święci w swoim doświadczeniu zjednoczenia z Bogiem, osiągają tak głębokie „poznanie” Bożych tajemnic, w którym nawzajem przenikają się miłość i poznanie, że stanowią pomoc dla teologów w ich wysiłkach badawczych, intellectus fidei rozumienia tajemnic wiary, rzeczywistego zgłębienia tajemnic, na przykład, czym jest czyściec. Poprzez swe życie święta Katarzyna poucza nas, że im bardziej kochamy Boga i wchodzimy w zażyłość z Nim na modlitwie, to tym bardziej pozwala się On poznawać i rozpala nasze serca swoją miłością. Pisząc o czyśćcu, Święta przypomina nam podstawową prawdę wiary, która staje się dla nas zachętą do modlitwy za zmarłych, aby mogli oni osiągnąć uszczęśliwiającą wizję Boga w komunii świętych (por. Katechizm Kościoła Katolickiego, 1032). Pokorna, wierna i wielkoduszna służba, jaką Święta zaoferowała przez całe życie w szpitalu Pammatone, to jasny przykład miłości dla wszystkich i szczególna zachęta dla kobiet, które wnoszą fundamentalny wkład na rzecz społeczeństwa i Kościoła, wraz ze swą cenną pracą, ubogaconą przez ich wrażliwość i poświęcenie się dla najbiedniejszych i najbardziej potrzebujących. Dziękuję. Tłum. st (KAI)/Watykan