Pamiątki z Buczacza
Pamiętam moją parafię pw. Matki Bożej Szkaplerznej w Buczaczu, gdzie się urodziłem. W tej parafii zostałem ochrzczony, a w 1941 r. przyjąłem I Komunię św. z rąk ks. Zygmunta Sztauffera - proboszcza z Buczacza. Pamiętam ks. Władysława Sygnatowicza, ks. Walentego Opalińskiego, ks. Władysława Piękosia, ks. Józefa Szczurowskiego, a także obecnego ks. Rutynę. Kościół miał piękny ołtarz główny i organy. Podczas wojny wiele przedmiotów z kościoła parafianie ukrywali w domach, aby ocalić je przed zniszczeniem. W 1945 r. buczaczanie musieli opuścić swoje rodzinne strony. Niektórzy mieszkańcy wraz z ks. Władysławem Sygnatowiczem i siostrami zakonnymi zamieszkali w Trzemesznie Lubuskim k. Sulęcina, przywożąc ze sobą: chorągwie kościelne, stacje Drogi Krzyżowej, obrazy, figury Najświętszej Maryi Panny. Tymi pamiątkami zaopiekował się Tadeusz Lasota, obecny parafianin Trzemeszna Lubuskiego. 26 lutego 2007 r. grupa parafian postanowiła przekazać figurę do Węglińca na ręce Alfreda Janickiego, który założył tam muzeum ze zbiorami z Kresów. Podczas przekazania figury było wiele wspomnień, refleksji i zadumy nad losami mieszkańców Kresów, którzy kiedyś wyjeżdżali z rodzinnej ziemi w wagonach bydlęcych. Jesteśmy wdzięczni Bożej Opatrzności, że pamiątki z naszego kościoła w Buczaczu zachowały się dla potomnych.
Kazimierz z Międzyrzecza
List z Uzbekistanu
Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus! Mija kolejna zima i świat budzi się do dalszego życia. Patrząc na ciemne i twarde gałęzie drzew, jeszcze niedawno wydawało się, że nie ma w nich życia. Teraz jednak okazuje się, że na szarych i jakby nie do życia konarach pojawiają się delikatne kwiaty i liście. Jeżeli Pan Bóg każdego roku tak cudownie ożywia przyrodę, czyż nie może tego uczynić z człowiekiem?
Rozmawiając z młodymi ludźmi, czasami spotykam osoby, które nie widzą sensu życia. W mediach słyszymy coraz częściej o młodych, którzy nie widząc sensu swojej dalszej egzystencji, podnoszą rękę na swoje życie. Pojawia się pytanie: Dlaczego tak się dzieje? Dlaczego dopiero co rozkwitłe kwiaty szukają swojej zguby?
Rozmawiając z niektórymi z tych ludzi, doszedłem do wniosku, że potrzeba im zauważenia. Świat wokół nich biegnie jak szalony, a oni pozostają na boku. Ich problemy i życie nie mają znaczenia w oczach innych. Nie ma na ich drodze człowieka, który pokazałby im przyszłość, rozwiewając czarne chmury, i zapewniłby, że za parę dni zaświeci słońce w ich życiu. Każdy z nas przeżywa ciężkie chwile. Małe życiowe problemy często wydają się nie do pokonania. Jeżeli w tym czasie nie pojawi się ktoś z zapewnieniem, że wszystko będzie dobrze, to może dojść do tragedii. Jak zmienić tę sytuację? Wydaje się to proste i trudne zarazem. Trzeba zauważyć człowieka i wiedzieć, kiedy potrzebuje on pomocy. A jakiej pomocy potrzebuje? On szuka obok drugiego człowieka.
Fr. Lucjan z Samarkandy, Uzbekistan
Oczekujemy na listy pod adresem:
„Niedziela”, ul. 3 Maja 12
42-200 Częstochowa.
Na kopercie należy napisać: „Listy”
Pomóż w rozwoju naszego portalu