#KrwiodawstwoŻycia: Krew Chrystusa a bierzmowanie

Z Ewangelii św. Jana

Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Parakleta da wam, aby z wami był na zawsze – Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie, ponieważ u was przebywa i w was będzie. (Ta obietnica Jezusa realizuje się w dzień Zesłania Ducha Świętego): Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. (J 14, 15-17; Dz 2, 1-4)

Refleksja

Wszechmocna miłość Boga pozwoliła nam narodzić się na nowo w chrzcie św. Od tej chwili żyjemy i działamy, wiedząc, że posiadamy od Ojca dar Ducha – Stworzyciela wszystkich rzeczy. W sakramencie bierzmowania, przez obecność Ducha Świętego, nasze życie chrześcijańskie zostaje w szczególny sposób ukierunkowane na dawanie świadectwa chrześcijańskiego życia. Duch Święty został obiecany przez Jezusa jeszcze zanim umrze, a więc na samym początku Jego męki. Duch i Krew są ze sobą ściśle powiązane. To właśnie sam Duch Święty jest Tym, który czyni skutecznym i aktualnym działanie Krwi Chrystusa. Duch Święty, którego otrzymaliśmy w dniu bierzmowania, rozwija w nas życie duchowe, które znajduje swoje źródło w śmierci Odkupiciela. Jezus przyszedł na ziemię i umarł, aby zapewnić nam warunki, w których będziemy zdolni przynosić owoce życia wiecznego. To Duch Święty jest głównym Architektem naszego życia.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Z „Komentarza do Apokalipsy” św. Prymazjusza, biskupa (Księga 1, Rozdz. 4)

W Starym Testamencie, po złożeniu ofiary z baranka, po upływie pięćdziesięciu dni, zostało dane „prawo bojaźni”, napisane Bożym palcem na kamiennych tablicach. Teraz, kiedy Chrystus został złożony w ofierze jako nasza Pascha (1 Kor 5, 7), On sam, jak czytamy w Ewangelii św. Jana, Baranek Boży, który gładzi grzech świata (J 1, 29), kiedy minęło pięćdziesiąt dni, posyła uczniom z nieba obiecanego Ducha Świętego, który, jak pamiętamy, często jest nazywany w Piśmie św. palcem Bożym (por. Wj 8, 15). Przez Jego działanie oddala starotestamentalną zatwardziałość kamiennego serca i obdarza miłością, która natychmiast przezwycięża lęk, aby wypełniło się prawo, które wcześniej było zbyt trudne dla ludzi słabych.

Reklama

Prośby

Zwróćmy się w naszej modlitwie do Ducha Świętego i wołajmy: