W Smoleńsku 10 kwietnia, już godzinę po katastrofie, nasz kierowca usłyszał w radiu, że winę za nią ponoszą piloci, na których wywierano nacisk. W realiach Federacji Rosyjskiej radio, jak wszystkie rosyjskie media, zależne jest od władzy, a wolność debaty publicznej mierzona jest liczbą tajemniczych „wypadków”, w których giną zbyt dociekliwi dziennikarze. W związku z tym teza o winie pilotów i naciskach, można powiedzieć, jest tezą rządową. Powtórzona przez większość polskich nadawców i licznie ukazujące się książki, wzbogacona została o silną sugestię, wręcz zapewnienie, że naciski wywierał prezydent Lech Kaczyński. Niestety, mistrzowie informacji musieli zweryfikować tę tezę, ponieważ wobec nadzwyczaj skromnych, ale jednak uzyskanych od strony rosyjskiej dowodów, już nie da się obciążać winą Prezydenta, więc za winnego uznano gen. Andrzeja Błasika. Ponieważ - „jak wszystkim wiadomo” - gen. Błasik to człowiek Prezydenta. Nie tylko wchodził do kabiny, ale okazało się jeszcze, że był pod wpływem...

Wróżenie z ruchu warg

I znów, po jakimś czasie, wobec nieprzedstawienia jakichkolwiek dowodów (wskazanie zawartości alkoholu we krwi przedstawione przez MAK procesowo jest do obalenia przez studenta pierwszego roku prawa), dostaliśmy kolejne rewelacje. Tym razem są to zeznania (anonimowe) osób trzecich i zapis kamer monitoringu lotniska, świadczące o rzekomej kłótni gen. Błasika i kpt. Protasiuka tuż przed odlotem. Pilot, ponieważ nie miał aktualnych danych pogodowych, podobno nie chciał lecieć, a generał zmuszł go do wylotu. TVN i „Gazeta Wyborcza” już wiedzą, czego dotyczyła ta „emocjonująca rozmowa”, choć w zapisie wideo nie sposób dostrzec emocji, a co dopiero kłótni, nie mówiąc o przedmiocie rzekomego sporu. Co ciekawe - nagranie jest bez dźwięku. Ale podobno są jacyś (?) świadkowie... Prokuratura ma więc powołać eksperta od czytania z ruchu warg.
Tak oto mamy ciąg rewelacji, jedna goni drugą i Bóg raczy wiedzieć, ile ich jeszcze będzie, bo gdy poprzednia okazuje się nieprawdziwa, jak za dotknięciem różdżki pojawia się następna.
Ten mechanizm „informowania” sam w sobie jest frapujący, a mnie przede wszystkim zastanawia, dlaczego autorzy nigdy nie zdobyli się na odwołanie tego, co jeszcze przed chwilą z przekonaniem głosili. Kłamca przyłapany na gorącym uczynku jak gdyby nigdy nic zaczyna kolejną swoją opowieść, tym razem radykalnie różną od poprzedniej.

Skandal czy skrót myślowy?

Kto jeszcze pamięta, jak latem 2006 r. przez Polskę - ba, przez Europę - przeszła fala oburzenia na Antoniego Macierewicza za to, że w wywiadzie dla TV Trwam stwierdził, iż „większość spośród byłych ministrów spraw zagranicznych (po 1989 r.) w przeszłości była agentami sowieckich służb specjalnych”. Mówił to, opierając się na dokumentach z IPN, świadczących o rejestracji agenturalnej, a w wielu przypadkach także opierając się na zachowanych raportach. Kolejni ministrowie zarejestrowani zostali pod pseudonimami: Krzysztof Skubiszewski - „Kosk”, Włodzimierz Cimoszewicz - „Carex”, Andrzej Olechowski - „Must”, Dariusz Rosati - „Buyer”, Adam Daniel Rotfeld - „Rauf”, „Rad”, „Ralf” i „Serb”. Wywołało to skandal, oburzenie, wyrazy potępienia.
22 lutego br. Władysław Bartoszewski (który po wypowiedzi Macierewicza na znak protestu chciał zrezygnować z szefostwa Instytutu Spraw Zagranicznych) stwierdził przed kamerami programu „Warto rozmawiać”, że szpiegujący Jana Pawła II w Watykanie Tomasz Turowski był funkcjonariuszem sowieckich służb, no bo przecież wiadomo, że cały wywiad PRL to był wywiad sowiecki. Przecieram oczy, a właściwie uszy, niedowierzając: Oto Bartoszewski mówi Macierewiczem? Oto ikona „przyzwoitości” i wzorzec dobrego tonu mówi dziś to, co nie tak dawno wywoływało na przemian: wstrząs, rechot, rozdzieranie szat?...
Czy w związku z tym Władysław Bartoszewski przeprosi dziś Antoniego Macierewicza? Czy ci, którzy odsądzali odważnego polskiego ministra od czci i wiary, wytłumaczą się z tego, co wtedy mówili? Czy ktoś zamieści sprostowanie? Czy prawda okaże się atrakcyjna?