Ludzkie życie często dotknięte jest wieloma dramatycznymi doświadczeniami, które jednak w konsekwencji hartują ducha i przyczyniają się do wewnętrznego wzrastania ku ofiarowaniu z siebie najszlachetniejszych treści i postaw. Dotknięcie zła, obecność cierpienia, wzgardzenia, odarcia z ludzkiej godności to rzeczywistość, w której formuje się odwaga stawienia temu czoła oraz ukazania piękna przebaczenia. Prawda o bolesnych stronach życia dotyczy często młodych ludzi. Tak stało się właśnie w przypadku Anny Golędzinowskiej, młodej polskiej modelki, która zrobiła oszałamiającą karierę we Włoszech, a jednocześnie doświadczyła przerażającego brutalizmu i pohańbienia godności kobiety. Te przeżycia wpłynęły później na głęboką przemianę, która owocuje obecnie ewangelizacją i głoszeniem wszędzie orędzia o wzajemnej miłości. Swoje przeżycia spisała w autobiograficznej książce „Ocalona z piekła”, a o drodze nawrócenia wewnętrznego opowiada podczas licznych spotkań w Polsce, na które przychodzą ogromne rzesze nie tylko osób wierzących. Tak właśnie było 26 kwietnia w Widuchowej, podczas jedynego na naszym terenie spotkania z tą niezwykłą osobą.
Odnaleźć Miłość
Reklama
Jej historia jest do bólu prawdziwa. To opowieść o niezwykłej, bolesnej i ogromnie trudnej drodze odkrywania swojego prawdziwego miejsca i powołania na ziemi. Ania Golędzinowska przeszła w swoim życiu prawdziwe piekło. Po śmierci ojca wychowywała się praktycznie sama. Życie na ulicach Warszawy, kradzieże, narkotyki… Ucieczką do raju miał być wyjazd do Włoch. Obiecywano jej w wieku 16 lat, że będzie gwiazdą mediolańskich agencji mody, a stała się niewolnicą organizacji handlującej kobietami. Po brawurowej ucieczce udało jej się w końcu zrealizować marzenia. Zrobiła wielką karierę jako modelka i gwiazda włoskiej telewizji. Trafiła do raju, ale nie było to niebo. Ponownie pojawiły się używki: alkohol, narkotyki, przypadkowy seks… Miała sławę, pieniądze, wszystko, o czym może marzyć młody człowiek. Miała wszystko, była pozornie szczęśliwa, ale doskonale czuła, że brakuje jej najważniejszych wartości. Przełomowym momentem był wyjazd do Medjugorie, gdzie odkryła prawdę o sobie i dokonała całkowitej odnowy swego stylu życia. Obecnie mieszka w Medjugorie, ale bardzo chętnie spotyka się z ludźmi na całym świecie i opowiada im całą prawdę o Ani, która wreszcie odnalazła swoje miejsce i wielką MIŁOŚĆ, którą jest Bóg. Wszędzie mówi o potędze przebaczenia i zafascynowania się tym, by drugiemu człowiekowi ofiarować szlachetny przekaz miłości, która potrafi wszystko przezwyciężyć.
Ponadpółtoragodzinne spotkanie w wypełnionym kościele Księży Salwatorianów w Widuchowej było fascynującą opowieścią serca młodej dziewczyny, która żyje obecnie autentyzmem Ewangelii, orędziem pokoju i wzajemnego przebaczania. Jej świadectwo życia ujmuje ostrością przekazu, niecofaniem przed najtrudniejszymi przeżyciami i ciągłym odwoływaniem do bogactwa swej duszy. - Są takie rzeczy, których nie można kupić za największe pieniądze - mówiła Ania. - Był długi czas, kiedy miałam wszystko: majątek, sławę, podziw ludzi, spełnione marzenia o karierze. A jednak nie byłam szczęśliwa. Nie miałam jednej rzeczy - bo tej rzeczy nie można kupić za żadne pieniądze: nie miałam miłości i nie miałam szacunku innych ludzi. Ten szacunek, który miałam, był sztuczny, spowodowany moim prestiżem. Ludzie nie szanowali mnie, dlatego że jestem Anią, tylko dlatego, że jestem sławna. Dlatego zostawiłam to całe życie, bo nie odczuwałam w nim miłości. Nie wychodziłam z domu, jak nie byłam pomalowana i nie miałam jakiejś maski na twarzy. Wtedy nie byłam sobą. Byłam taka, jaką mnie inni chcieli, ale to nie byłam ja. Odnalazłam siebie dopiero w Medjugorie, bo nie musiałam tam nikogo udawać, zrzuciłam maskę.
Tym, co było największą łaską dla mnie, jest przebaczenie. Kiedy przeszłam drogę krzyżową, moje usta niemal same wypowiedziały dwa słowa: „Wybaczam wam”. Wtedy nastąpiło moje oczyszczenie i ponowne narodzenie. Usłyszałam wewnętrzny głos: „Aniu, musisz przebaczyć wszystkim osobom, które zrobiły Ci krzywdę”. Ten głos mówi także do każdego z was, od kiedy się urodziliście. Tylko, że w dzisiejszym świecie nie słyszymy go, zagłuszamy. Usłyszymy go wyłącznie w czasie modlitwy - mówiła Anna Golędzinowska podczas swego świadectwa w Widuchowej.
Ruch Czystych serc
Ania napisała autobiografię „Con Occhi di Bambina” (Oczyma dziecka) kilka lat temu i wydała we Włoszech, ale po wydarzeniach w miejscu objawień Matki Bożej zdecydowała się napisać jeszcze raz swoją opowieść, gdyż - jak sama mówi - poprzednia książka była pełna gniewu i nienawiści. Polskie wydanie nosi tytuł „Ocalona z piekła” i niesie ze sobą przesłanie człowieka pełnego fascynacji Bogiem, rozmodlonego w Duchu Świętym, nieustannie uśmiechniętego, żyjącego pokorą i służbą dla drugiego człowieka. Mieszkając w Medjugorie, Ania żyje we wspólnocie sióstr prowadząc życie kontemplacyjne, a jednocześnie ciągle rozeznaje swoje prawdziwe powołanie. Jest także we wspólnocie Ruchu Czystych Serc, który głosi młodym ludziom prawdę o pięknie życia w czystości przedmałżeńskiej. Ale najważniejszym celem jest właśnie głoszenie katechezy o przebaczającej miłości, którą odnalazła w krzyżu Chrystusa i Jego miłości do każdego człowieka. Warto, więc sięgnąć po tę niezwykłą książkę, która w tym roku została uhonorowana przez Stowarzyszenie Wydawców Katolickich nagrodą Feniksa, a Anię otoczyć wdzięczną modlitwą.
Uczestnicy spotkania rozmawiali o stanie reformy oświaty
Podsumowanie pierwszych miesięcy rządowej reformy oświaty w województwie lubelskim i na ziemi biłgorajskiej było tematem konferencji, która odbyła się w auli Państwowej Szkoły Muzycznej w Biłgoraju
Gościem specjalnym konferencji była Teresa Misiuk, lubelski kurator oświaty, która wyjaśniała, jakie znaczenie dla nauczycieli i pracowników oświaty mają tego typu spotkania. – W momencie, kiedy objęłam funkcję kuratora oświaty mówiłam o tym, że chcę poznawać sytuację środowiska oświatowego poprzez bezpośredni kontakt z nauczycielami i dyrektorami. W dużej mierze udało mi się to właśnie dzięki takim spotkaniom. Można powiedzieć, że to dzisiejsze, zorganizowane przez posła Piotra Olszówkę, jest niemal w rocznicę spotkania, które odbyło się rok temu w Biłgoraju i było poświęcone wprowadzeniu reformy oświaty. Jestem otwarta na wszelkie rozmowy dotyczące przyszłości polskiej oświaty. Dziś mogę z satysfakcją powiedzieć o tym, że informacje, które wówczas przekazywaliśmy, jak będzie wyglądała sytuacja w szkołach po pierwszym września 2017 r., w tej chwili się potwierdzają. Spotkanie jest także doskonałą okazją do przedyskutowania problemów, z którymi mają do czynienia nauczyciele, pracownicy oświaty, samorządowcy czy rodzice – mówiła lubelska kurator. Podkreślała również, że reforma edukacji przebiega pozytywnie, zarówno dla uczniów, jak i dla nauczycieli: – Pierwszą informacją, która wywoływała najwięcej niepokoju, a teraz zdecydowanie należy do wieści dobrych, jest redukcja etatów, a raczej jej brak. Miejsc pracy nie zabrakło, a przeliczeniu na etaty mamy ich w województwie lubelskim więcej o ponad osiemset. Zauważamy bardzo dobrą tendencję również w tym, że zmniejsza się liczba szkół bardzo małych, gdyż w szkołach podstawowych są już klasy siódme, a za rok będą tam również klasy ósme. Jest to rzecz bardzo istotna, bowiem nam wszystkim bardzo zależy na tym, aby utrzymać szkołę w niewielkich miejscowościach, gdyż szkoła jest ich sercem. Udało nam się również spokojnie przejść przez fazę podejmowania przez samorządy uchwał sieciowych. Jest to wynik doskonałej współpracy samorządów ze służbami prawnymi Kuratorium Oświaty i Wojewody Lubelskiego. Zorganizowaliśmy i przeprowadziliśmy szkolenia i konferencje dla nauczycieli i dyrektorów szkół, co pozwoliło im lepiej się przygotować do wdrażania nowego systemu oświaty. Minister Anna Zalewska wiele razy podkreślała, że reforma oświaty jest doskonale przemyślana, a my spotykamy się po to, aby wspólnie zastanowić się, co można jeszcze ulepszyć – wskazała pani kurator.
7 grudnia Kościół katolicki obchodzi wspomnienie liturgiczne św. Ambrożego, biskupa i doktora Kościoła, jedną z największych postaci Kościoła Zachodniego w IV w. Dane o wcześniejszym jego życiu są skąpe, natomiast biografia od chwili wybrania go na biskupa jest bardzo bogata.
Ambroży urodził się około roku 340 w Trewirze (dzisiejsze Niemcy), jako syn prefekta Galii. Otrzymawszy staranne wykształcenie w Rzymie, rozpoczął karierę państwową na terenie dzisiejszej Jugosławii. Około roku 370 został mianowany zarządcą - prefektem północnej Italii, mieszkając w Mediolanie.
W roku 374 w Mediolanie zmarł tamtejszy biskup. Zapowiadał się burzliwy wybór nowego biskupa, gdyż dwie partie: jedna prawowierna, druga sympatyzująca z arianizmem, wysuwały swoich kandydatów, ale ponieważ głosy były równomierne, wybory się przeciągały. Ambroży, podejrzewając, że może dojść do zamieszek, nie chcąc do nich dopuścić, z urzędu udał się do katedry. Kiedy tam się znalazł, z tłumu jakieś dziecko zwołało: "Ambroży biskupem". Zebrani uznali to za znak opatrznościowy i mimo tego, że Ambroży - choć należał do rodziny chrześcijańskiej - nie był nawet ochrzczony i opierał się, wymogli na nim zgodę. Dla wybierających nie stanowiło to żadnej przeszkody. Wiedzieli, że jest człowiekiem sprawiedliwym i bardzo odpowiedzialnym, a to wystarczyło, by mógł być dobrym biskupem. Przyszłość potwierdziła, że mieli rację.
W ciągu ośmiu dni Ambroży przygotował się, przyjął chrzest i pozostałe sakramenty, a 7 grudnia 374 r. został konsekrowany na biskupa Mediolanu.
Nowy biskup wiedział, jak małe kompetencje posiada w zakresie znajomości Pisma Świętego i prawd objawionych, dlatego swoje duszpasterzowanie rozpoczął od gruntownego studiowania Biblii i literatury chrześcijańskiej. Miało to służyć jego przepowiadaniu. Wnet zasłynął jako kaznodzieja; podziwiał go św. Augustyn.
Św. Ambroży żył i działał w okresie, kiedy dopiero zaczynały się kształtować stosunki Kościoła z państwem (władzą cesarską). Jego postawa i poczynania w tej dziedzinie miały znaczący wpływ na przyszłość tych stosunków. Inicjatywy biskupa Mediolanu były też próbą określenia miejsca Kościoła w społeczeństwie. Z tego też punktu widzenia należy oceniać słynne "potyczki" Ambrożego z władzą cesarską.
Najgłośniejszym był konflikt Ambrożego z cesarzem Teodozjuszem. Powodem była rzeź dokonana z rozkazu cesarza w Tessalonikach. Podczas lokalnych zamieszek zginął tam jeden z oficerów rzymskich. W odwecie cesarz zarządził masakrę ludności; mieszkańców zgromadzonych w cyrku zaatakowali żołnierze. Zginęło prawie 700 osób. Wówczas biskup Ambroży nałożył na cesarza obowiązek odbycia pokuty. O dziwo, Teodozjusz uznał swój grzech i zgodził się na określoną przez biskupa pokutę, co było wyrazem wielkiego autorytetu biskupa Ambrożego. Za jego sprawą świat zrozumiał, że władca w Kościele jest tylko wiernym - niczym więcej - i obowiązują go te same zasady Bożego Prawa, które normują życie wszystkich.
Sprecyzowane przez św. Ambrożego ustawienie władcy wobec Bożego Prawa, na straży którego stoi biskup, stało się normą w Kościele katolickim i obowiązuje do dziś. Potknął się o tę normę w XVI w. Henryk VIII, który po popełnieniu grzechu, nie chcąc pokutować, wolał oderwać cały Kościół angielski od biskupa Rzymu. Ten zaś, stając na straży Bożego Prawa, nie mógł przyjąć innego rozwiązania.
Wspomnienie postaci św. Ambrożego przypomina bardzo trudne zagadnienie relacji Kościoła do państwa, zwłaszcza wtedy, gdy władzę w państwie sprawuje katolik. Ten bowiem jako wierzący musi się nieustannie liczyć z Bożym Prawem. Nie chodzi tu tylko o decyzje, ale i o zachowanie Bożego Prawa w życiu osobistym, które dla podwładnych jest niepisaną normą postępowania.
Stąd do historii św. Ambroży przeszedł nie tyle jako teolog, ile jako odważny biskup, wzywający władców (dzisiaj sprawujących władzę na różnym szczeblu życia demokratycznego) do zachowania Prawa Bożego.
Św. Ambroży zmarł w Wielką Sobotę 4 kwietnia 397 r. Został pochowany w Mediolanie. Do dziś pozostaje postacią wręcz symboliczną dla tego miasta. Zdumiewała jego aktywność, co podkreślił biograf, notując z podziwem, że po śmierci Ambrożego, jego obowiązki katechetyczne musiały być podzielone między pięciu kapłanów.
Siostra Miłosierdzia Barbara Stanisława Samulowska
Mija 75 lat od śmierci Barbary Samulowskiej, wizjonerki z Gietrzwałdu. Zakonnica Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia św. Wincentego a Paulo zmarła 6 grudnia 1950 r. w stolicy Gwatemali. Służyła tam, pomagając chorym i potrzebującym. Trwa jej proces beatyfikacyjny.
Ks. Krzysztof Bielawny podaje w książce „Niepodległość wyszła z Gietrzwałdu”, że Barbara Samulowska urodziła się 21 stycznia 1865 r. w Worytach jako córka Józefa i Karoliny z domu Barczewskiej. Została ochrzczona następnego dnia. Rodzicami chrzestnymi byli Andrzej Barczewski i Gertruda Górska, obydwoje z Woryt.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
