Pobożność Kościoła względem Świętej Dziewicy jest wewnętrznym elementem kultu chrześcijańskiego. Najświętsza Dziewica słusznie doznaje od Kościoła czci szczególnej. Już też od najdawniejszych czasów Błogosławiona Dziewica czczona jest pod zaszczytnym imieniem Bożej Rodzicielki, pod której obronę uciekają się w modlitwach wierni we wszystkich swoich przeciwnościach i potrzebach. Kult ten, choć zgoła wyjątkowy, różni się przecież w sposób istotny od kultu uwielbienia, który oddawany jest Słowu Wcielonemu na równi z Ojcem i Duchem Świętym, i jak najbardziej sprzyja temu kultowi. Wyraża się on w świętach liturgicznych poświęconych Matce Bożej oraz w modlitwie maryjnej, takiej jak różaniec, który jest streszczeniem całej Ewangelii (KKK, 971).

Kalwaria Rokitniańska – rozważanie przy stacji XXXI: Zaśnięcie NMP

Wniebowzięcie Maryi to nie tylko Jej osobiste szczęście i wywyższenie; fakt ten uszczęśliwić może i powinien każdego z nas! Tajemnica ta uświadamia nam przecież, że Bóg otwiera bramy nieba przed wszystkimi ludźmi! Niebo przyjęło w Maryi prawdziwego człowieka – owszem: świętego, bezgrzesznego, obdarzonego godnością Matki Syna Bożego – ale człowieka! Tak więc – gdy spełnimy znane nam przecież warunki – i my doczekamy swojego „wniebowzięcia”! Maryja pokazuje nam drogę i zachęca, byśmy nią odważnie kroczyli.

Oczywiście jest różnica między naszym wniebowzięciem a wniebowzięciem Matki Bożej. Ona jedynie na moment pozostawiła swe ciało na ziemi; nas czeka dłuższa rozłąka z fizycznym ciałem, które musi poczekać na swoje zmartwychwstanie i wniebowzięcie aż do Dnia Ostatecznego.

Maryjo, módl się za nami grzesznymi teraz i w godzinie śmierci naszej, abyśmy tej swojej szansy spotkania w niebie nie utracili.

(źródło: Kalwaria Rokitniańska. Modlitewnik – przewodnik – śpiewnik)