Katarzyna Krawcewicz: - Czy kiedy rozeznajemy nasze życiowe powołanie, powinniśmy pytać o radę innych? A jeśli już to zrobimy, to jak bardzo sugerować się podpowiedziami?

Ks. Mariusz Jagielski: - Zacznijmy od tego, że w spotkaniu z Bogiem człowiek najpełniej wraca do samego siebie. Święty Augustyn pięknie mówił: „Szukałem Cię wszędzie, a Ty byłeś we mnie”. Myślę, że dla każdego z nas życie duchowe jest wracaniem do siebie samego. Dzięki wierze wracamy do siebie samych z nadzieją. Bo bez Pana Boga to nasze wracanie jest różne, może wiązać się z obawą, lękiem przed tym, co tam znajdziemy. Ale skoro Pan Bóg do nas przychodzi, to warto byśmy my też do siebie wracali. Tym jest powołanie – to odkrywanie nas samych, tego co jest w nas najgłębsze. To jest coś więcej niż osiągnięcie jakiegoś celu w życiu.

I patrząc z tej perspektywy – nic nie zastąpi naszego dialogu z Bogiem. To jest fundamentalne. Nikt nie przejdzie tej drogi za nas, to jest oczywiste. Nikt nas w tym nie zastąpi. To my musimy w pełni przeżyć nasze życie, na tyle, na ile dla każdego z nas jest to w tym momencie możliwe. Dlatego pytanie kogokolwiek nigdy nie zastąpi naszego stawania przed Bogiem.

- To znaczy, że nie trzeba się nikogo radzić?

- Można prosić o radę, ale nie należy zakładać, że ktoś weźmie odpowiedzialność za moje życie. To ja o moim życiu decyduję, nikt nie może tego zrobić za mnie. Dobrze mieć w życiu duchowym, przynajmniej na etapie rozeznawania powołania, stałego spowiednika albo kierownika duchowego, kogoś kto już nas trochę zna. I kto może nam pomóc zobaczyć pewne rzeczy w nas samych. Jednak ten człowiek nie jest od tego, żeby nam mówić, jakie jest nasze powołanie. To my musimy sobie na to pytanie odpowiedzieć. A już zwłaszcza taki człowiek nie może mówić: „Miałem poznanie, widzenie”. Nawet jeśli miał, to tym bardziej – bo jeśli to jest od Boga, to On sam będzie nam to ukazywał.

Nikt z nas też nie widzi wszystkiego w sobie samym bez drugiej osoby. Mądrość ludzi, których pytamy, których się radzimy, ma nam pomóc zobaczyć coś więcej. Żeby nasza perspektywa stała się szersza, głębsza. Żebyśmy dostrzegli, co w nas wynika z naszych lęków, z emocji, może z pragnienia pójścia na skróty. Może czegoś nie chcemy widzieć, może jakiś etap chcemy pominąć. I wtedy mądry człowiek powie: przyjrzyj się temu, zobacz, jaka jest twoja motywacja, jak to oceniasz. Taka rozmowa może być bardzo cenna.

Myśląc o jakimkolwiek powołaniu, nie myślimy abstrakcyjnie, tylko zawsze mamy przed sobą kilka osób, które są dla nas pewnym obrazem tego powołania. Patrzymy, jak ktoś przeżywa małżeństwo, jakim jest ojcem czy matką, mężem czy żoną. Patrzymy też na księży, jeśli to jest powołanie do kapłaństwa. Coś nas w tej drodze może pociągać, fascynować. Dzięki tym przykładom widzimy, jak może wyglądać ta droga. Nawet jeśli na jakimś etapie idealizujemy to powołanie, bo to jest nie do uniknięcia – to mamy okazję pomyśleć o sobie w tym odniesieniu. I nie chodzi tu o naśladownictwo, bo każdy z nas niesie w sobie coś jedynego i niepowtarzalnego. To trochę jak z czytaniem żywotów świętym. Można się zafascynować np. świętym Franciszkiem, ale wiadomo, że drugim św. Franciszkiem się nie będzie.

- Ale otaczają nas różne osoby, rodzina, przyjaciele, które nie zawsze potrafią zachować dystans. Mogą nas do czegoś zachęcać lub coś nam odradzać, kierując się własnymi emocjami, doświadczeniami.

- To jest naturalne, że nasi bliscy obawiają się o nas. Szczególnie w dzisiejszych czasach dla wielu rodziców decyzja o kapłaństwie ich syna będzie budzić mnóstwo lęków. Kapłaństwo dzisiaj nie kojarzy się z sukcesem, mogą pojawić się jakieś formy napiętnowania. A rodzice chcą, żeby ich dziecko było szczęśliwe, żeby nie stała mu się krzywda. Martwią się. Jednak trzeba pamiętać, że rodzice mają swoją drogę, a dziecko swoją. Uczymy się tego, by w pewnym momencie wziąć odpowiedzialność za własne życie. Więc rozumiemy uczucia rodziców, jednak to nie one mają być decydujące przy wyborze naszego powołania. Rodzice też kiedyś wybrali swoje powołanie, naturalnym jest, że w pewnym momencie takiego wyboru musi też dokonać ich dziecko.

- Jak ważna jest reakcja najbliższych?

- Patrząc z perspektywy kleryków – to ważne, kiedy mają oparcie w swoich domach. I nie chodzi tu o to, żeby szli do seminarium ze względu na swoje domy; zresztą w dzisiejszych czasach prawie nie ma takich sytuacji. Potrzebne są natomiast fundament i oparcie na różnych etapach powołania. Jeśli kleryk ma świadomość, że w jego domu jest akceptacja dla jego drogi, to jest mu na pewno łatwiej. Gdy tej akceptacji nie ma, to jest to dla niego jeszcze jedno wyzwanie, a nawet jeszcze jedno oczyszczenie motywacji – trzeba wtedy zmierzyć się ze świadomością, że w domu reakcja na powołanie nie jest pozytywna. Bo może być tak, że obawy rodziny, niezrozumienie będą brały górę.

- Czyli ostatecznie człowiek zostaje sam na sam ze swoim powołaniem?

- Powołanie jest zawsze relacją, więc decyzja o wyborze drogi też dokonuje się w relacji. To nie jest relacja do nas samych. Nasze życie ma być ofiarowane, a ofiarować je można tylko komuś. Tego szukamy – odpowiedzi na pytanie, gdzie możemy ofiarować nasze życie. Dlatego relacja z Bogiem jest niezastępowalna. To w dialogu z Nim dokonuje się ostatecznie decyzja o powołaniu. Powołanie zawsze ma czyjeś oblicze. Nie chodzi tu tylko o działanie, o to co będę w życiu robić.

Pamiętajmy, że decyzja o wejściu na drogę formacji nie jest końcem rozeznawania. To początek, pewien etap. Potem wchodzi się w doświadczenie głębszego życia duchowego, seminaryjnego, gdzie jest więcej czasu na osobistą modlitwę, określony rytm dnia, kierownictwo duchowe. I na tej drodze wracamy do pytania, jaka była nasza główna motywacja, co mi towarzyszyło, czego się nauczyłem o sobie. Myślę, że seminarium jest wyjątkowym miejscem na poznawanie siebie. Ten proces poznawania siebie zostaje tak zintensyfikowany, że pytanie o własne powołanie wciąż wraca.

- A co można powiedzieć rodzicom, których dziecko usłyszało Boże wezwanie?

- Chyba nie ma nic szczęśliwszego dla rodziców niż widzieć, jak ten, któremu dali życie, którego wychowywali, o którego się troszczyli, któremu dawali to, co najpiękniejsze z nich samych – że ten człowiek dojrzewa i potrafi też dawać swoje życie. Odkrycie powołania oznacza też zupełnie nowy etap dla rodziców i to może być trudne. Wkroczenie Pana Boga w te domy to nowy etap i dla powołanego, i dla jego rodziców. To normalne, że potrzeba czasu, żeby się w tym odnaleźć. Jedni mogą potrzebować tego czasu więcej, inni mniej. Ale Pan Bóg też ich zaprasza, niekiedy w sposób nieoczekiwany, i myślę, że to też przynosi owoce w rodzinach.

Pierwszą część rozmów "Wokół powołań" znajdziecie tutaj. 

Trzecią część rozmów "Wokół powołań" znajdziecie tutaj.