Z głębokim smutkiem żegnamy śp. Henryka Leszczyńskiego, zmarłego 21 sierpnia 2009 r. w wyniku tragicznego potrącenia przez samochód. 10 września 2009 r. Mszy św. i obrzędom pogrzebu przewodniczył bp Adam Lepa.
Ta piękna postać człowieka skromnego, uczciwego, służącego ludziom, pełnego wiary w ludzi oraz w siłę Bożej Opatrzności zasługuje na pamięć. Może być także przykładem dla każdego z nas.
Śp. Henryk Leszczyński uważał, że jesteśmy tyle warci, ile możemy dać innym, ufał ludziom, nie ulegał pesymizmowi i miał siłę pokonać najgorsze życiowe przeszkody. Doznał bardzo bolesnych doświadczeń w obozach koncentracyjnych, szczególnie w Mauthausen-Gusen. Pracując tam ponad siły, wzbudzał podziw i wyzwalał siły do przeżycia u innych współwięźniów. Jak sam opowiadał, przeżył ten koszmar dzięki głębokiej wierze i łasce płynącej z ofiary, którą był w stanie ponieść dla innych. Te szczególne cechy przekazała mu matka - sługa Boża Stanisława Leszczyńska, położna, która w Oświęcimiu przyjęła trzy tysiące udanych porodów.
Po wojnie Henryk Leszczyński zyskał powszechne uznanie jako radca prawny wielkiego przedsiębiorstwa i działacz związkowy pracowników kultury i sztuki. Po przejściu na emeryturę bezinteresownie służył wiedzą prawniczą wielu osobom będącym w trudnej sytuacji życiowej, spowodowanej bezdusznymi działaniami komorniczymi czy w wyniku niezawinionych zwolnień z pracy.
Zafascynowany muzyką, komponował i grał na fortepianie i na cytrze. Wysoko cenione są jego opracowania muzyczne, wykonywane w Filharmonii Łódzkiej. Był także autorem muzyki o charakterze sakralnym i muzyki do bajek dla dzieci. Wykładał w Państwowej Szkole Muzycznej w Zgierzu.
Henryk Leszczyński był inicjatorem comiesięcznych spotkań w kościele św. Teresy w Łodzi poświęconych Koronce do Miłosierdzia Bożego.
Aktywnie uczestniczył w istotnych wydarzeniach w swojej lokalnej społeczności i w kraju, choć z uwagi na przebiegający proces beatyfikacyjny jego matki Stanisławy Leszczyńskiej musiał pozostawać na drugim planie.
W imieniu grona przyjaciół
Jadwiga Paduch - Łódź i Stefan Kwaśniak - Toronto
17 września w kalendarzu liturgicznym przypada święto Stygmatów św. Franciszka z Asyżu. Odwołuje się ono do wydarzenia z 1224 r. na górze La Verna, podczas którego św. Franciszek z Asyżu otrzymał dar stygmatów, ślady męki Chrystusa. Był to pierwszy historycznie udokumentowany przypadek tego typu mistycznego doświadczenia w historii chrześcijaństwa.
W życiu św. Franciszka z Asyżu (1182-1226) szczególne miejsce zajmowała kontemplacja wcielenia Chrystusa. Niespełna rok po urządzeniu w Greccio inscenizacji biblijnej narodzenia Pana Jezusa, Franciszek trwał na modlitwie i czterdziestodniowym poście ku czci Michała Archanioła. W 1224 roku, najprawdopodobniej 14 września rano, w święto Podwyższenia Krzyża Świętego, kiedy na górze La Verna (popularnie zwanej w Polsce Alwernią), modlił się i kontemplował mękę Chrystusa, otrzymał na swoim ciele niezwykły dar - stygmaty.
Już od piątku, 12 września, w polskich kinach można zobaczyć film fabularny pt. „Triumf serca”, zrealizowany w koprodukcji polsko-amerykańskiej. W roli głównej występuje znany polski aktor Marcin Kwaśny, a na ekranie towarzyszą mu m.in. Radosław Pazura i Lech Dyblik.
„Triumf serca” to poruszający dramat oparty na prawdziwej historii św. Maksymiliana Marii Kolbego – franciszkanina, który w niemieckim obozie koncentracyjnym Auschwitz oddał życie za współwięźnia. Reżyserem filmu jest Amerykanin Anthony D’Ambrosio, który postanowił opowiedzieć tę historię z nieco innej perspektywy. Film zaczyna się tam, gdzie większość opowieści o ojcu Kolbe się kończy – w celi śmierci. To właśnie w tej zamkniętej przestrzeni rozgrywa się najbardziej przejmująca część opowieści, ukazana z niezwykłą wrażliwością i duchową głębią. Retrospekcje pozwalają widzowi wrócić do najważniejszych momentów z życia świętego, ale to jego ostatnie dni są sercem tej historii.
Radosław Sikorski znów pręży muskuły i grzmi na Putina, zapowiadając klęskę rosyjskiego imperializmu. Dobrze, że dziś minister spraw zagranicznych mówi twardo – ale jeszcze lepiej byłoby, gdyby potrafił rozliczyć własną przeszłość.
Bo to właśnie on, razem z Donaldem Tuskiem, był architektem polityki resetu z Moskwą. To on w 2010 roku wyśmiewał ostrzeżenia Jarosława Kaczyńskiego przed rosyjskim imperializmem, a jeszcze w 2020 roku uspokajał opinię publiczną, że „Rosja nie jest naszym wrogiem”. Historia pokazała, jak bardzo te słowa były błędne. Dziś Sikorski bije w Putina z całą mocą, ale czy bije się też w piersi? Tego wciąż nie usłyszeliśmy.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
