W marcu br. przypada 20. rocznica śmierci wybitnego kapłani misjonarza - o. Czesława Białka, jezuity, którego życie naznaczone było wielkim cierpieniem. Ks. Cz. Białek wspaniale rozwijał dzieło miłosierdzia chrześcijańskiego, nie szczędził sił i zdrowia w służbie ludowi Bożemu, zarówno na ambonie, którą pod koniec jego życia stał się wózek inwalidzki, jak również w prężnej akcji charytatywnej. Był też wielkim obrońcą życia nienarodzonych.
Kapłan ten doskonale odpowiedział na słowa Jezusa: „Byłem głodny, a daliście Mi jeść” (por. Mt 25, 35), „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci Moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (por. Mt 25, 40). Sercem ogarniał ludzi żyjących w krajach Trzeciego Świata, a zwłaszcza Afryki. Sam doświadczyłem jego dobroci.
Pamiętam ks. Białka z lat 70. ubiegłego stulecia: prowadził rekolekcje wielkopostne w parafii św. Gotarda „na Rypinku” w Kaliszu, gdzie przez 3 lata pracowałem jako jego wikariusz. I to chyba pod wpływem jego osobowości postanowiłem wyjechać na misje do Afryki.
Ks. Czesław Białek urodził się w 1920 r. W czasie II wojny światowej jako kleryk współorganizował ucieczkę Żydów z getta w Nowym Sączu, gdzie po dziś dzień znajduje się Kolegium Jezuickie. Podczas powstania warszawskiego walczył na Woli (ps. „Kordecki”). Był ranny, został odznaczony Krzyżem Walecznych oraz Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami. W latach represji stalinowskich trzykrotnie skazany na więzienie, otrzymał łączną karę osiem i pół roku pozbawienia wolności. W 1956 r. (po tzw. odwilży październikowej) założył Tymczasowy Komitet Pomocy Więźniom Politycznym. Gdy władze państwowe odmówiły zarejestrowania tej organizacji, wysyłał potrzebującym paczki jako osoba prywatna. W 1971 r. amputowano mu lewą nogę, przy czym nastąpiło porażenie nogi prawej. Jako inwalida na wózku rozwinął działalność na rzecz narodów Trzeciego Świata. Z pomocą wolontariuszy wysyłał wielotonowe transporty darów do różnych krajów. W 1973 r. na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu obronił pracę doktorską z antropologii nt. Typy konstytucjonalne wśród młodzieży wielkopolskiej w okresie dojrzewania. W 1978 r. odbył pamiętną podróż do Zambii, gdzie spotkał się ze swoim przyjacielem, również jezuitą, abp. Adamem Kozłowieckim (obecnie emerytowanym kardynałem).
W maju 1979 r. przyjechałem z moim kolegą ks. Janem Wójcikiem do Zambii na misje i już przed Bożym Narodzeniem otrzymałem 20 dziesięciokilogramowych paczek - piękny prezent na gwiazdkę dla ludności afrykańskiej, a zwłaszcza dla dzieci. Bez mała przez cały miesiąc przychodziły do naszego domu misyjnego w Kayambi, otrzymując lekarstwa, odzież, buty, kredki, różańce... Wysyłkę zorganizował ks. Cz. Białek, wcześniej uzyskawszy od władz zezwolenie na tę akcję. W następnym roku, również na święta Bożego Narodzenia, otrzymałem dary dla moich parafian, tym razem było to 10 paczek z odzieżą, lekarstwami i zabawkami oraz z kuponami materiału, z którego s. Amalia Rolando (Włoszka) poleciła uszyć sukieneczki dla dziewczynek.
W czasie stanu wojennego ks. Cz. Białek spieszył z pomocą prześladowanym. Odwiedzał internowanych, m.in. w Gołdapi odwiedził uwięzione kobiety, działaczki NSZZ „Solidarność”. Zaangażowany był w działalność Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. Pomagał w wysyłce literatury religijnej do ZSRR. Oprócz licznych artykułów i kazań opublikował pracę Jezuici polscy w misji zambijskiej, która ukazała się drukiem w 1980 r.
Niech temu szlachetnemu Kapłanowi za jego gorliwość, wierność Bogu, służbę ludowi Bożemu, zwłaszcza wszystkim biednym i potrzebującym, Stwórca stukrotnie wynagrodzi w wieczności. Dla nas niech pozostanie jako świetlany przykład do naśladowania.